Wie in 1920 het levenslicht heeft gezien is zeker een krasse knar. Zo ook mijn oom in de Egmonderabdij. Ik ben me er van bewust dat het een bijzonder familielid is. Hoeveel mensen kunnen in onze ontkerkelijkte samenleving zeggen dat ze nog familie in het klooster hebben?
Egmond is een klooster dat hoort bij de orde der Benedictijnen (Ordo Sancti Benedicti, afgekost OSB) Benedictus leefde in de 5e en 6e eeuw.
De Italiaanse kluizenaar Benedictus stelde in 529 voor zijn vele volgelingen een kloosterregel op. Deze regel gold later ook voor heel veel later opgerichte orden. Ook voor oom Nol gold dat hij van Pasen tot 1 oktober handwerk moest verrichten van 7 tot 10 uur. Iets dat hij altijd met een zeer blij gemoed deed.
Ik heb in mijn jeugd regelmatig geholpen in zijn boomgaard. Opvallend was het dat die boomgaard in een tijd dat de appels in de winkel niet al te prijzig waren toch in stand werd gehouden. Ook daar is een regel van Benedictus in terug te vinden. Het klooster moest zo ingericht worden dat al het noodzakelijke ter plaatse is; water, een bakkerij en een tuin. Op die manier was het niet nodig het klooster te verlaten.
Vroeger moet dat zeker bij het kleine Egmond-Binnen en naast de duinen een stil bestaan zijn geweest. Inmiddels lopen de wegen her en der om het klooster. De moderne samenleving komt steeds naderbij.
Het meest bewonder en verwonder ik me over de zeven kerkgangen. Als het bij ons nacht is staan om Nol en zijn medebroeders op om God te loven. Al rond 4 uur beginnen de Lauden (ochtendgebed), later 
volgen de Primen, de Terts, de Sext, de None, de Vespers en als laatste de Completen. Zelf volg ik de Vespers die rond half vijf een aanvang hebben. Mijn oom is niet meer de wandelaar van weleer, een rollator is nu zijn lot. Hij dient de Vespers zittende uit. 
Zelf zing ik mee met psalm 2, en 26. Het kost mij enige moeite de tekst te doorgronden. Als ik later vraag of mijn oom na al die jaren (hij is monnik sinds 1953) de psalmen niet uit zijn hoofd kent antwoordt hij dat een boek toch altijd nog gemakkelijk is. Hoewel de 150 psalmen in geordende regelmaat gezongen worden tijdens de dagelijkse koorgebeden nodigen ze niet uit tot letterlijk onthouden. Ook ik verbaas mij over een tekst als” Gij zult hen 
verpletteren met een ijzeren scepter; Gij zult hen in stukken slaan als een pottenbakkersvat”. Niet zozeer om de inhoud, maar veeleer om het merkwaardige Nederlands. Na een half uur word ik uitgenodigd om in de gastenkamer mee te eten. Er zijn geen gasten, daardoor kunnen wij zeer genoeglijk samen eten. Oom Nol is van huis uit econoom wiens studie verstoord werd door de tweede wereldoorlog. Hij werd in Oraniënburg bij de Heinkel Werke tewerkgesteld en heeft daar in de oorlog met ruim 14000 andere dwangarbeiders gezeten. Het is knap dat hij altijd met mildheid en respect blijft praten over die tijd en degenen die hem in gevaar brachten en dwongen te doen wat meer op slavenarbeid leek. Het karakter van pater Van der Drift, zoals hij wordt genoemd is er een van mildheid en vriendelijkheid. Geen onvertogen woord, zelfs in de abdij valt dit op. Broeder Simon, de ziekenbroeder die een oogje op hem houdt geeft aan nog nooit zo’n prettige zieke te hebben meegemaakt.
Het is inmiddels donker in de abdij, ik moet ook weer naar huis. Nog net voor de completen neem ik afscheid van mijn oom. Hij ziet er nog net zo uit als 40 jaar geleden, toen ik in Egmond op vakantie was en hij in zijn donkere habijt ons ontving. De zware deuren van het klooster lijken zwaarder dan ooit, erg veel zin om weg te gaan heb ik niet. Daarvoor is dit bezoek een te mooie belevenis
