Athene-Epidauros-Mycene-Tolo
We rijden vandaag van Athene naar Korinthe en via Epidauros naar Mycene. Aan het einde van de dag hopen we in het havenplaatsje Tolo te overnachten.
Eerst halen we nog water en wat cola bij een supermarkt. Het valt op dat er in Griekenland weinig supermarkten te vinden zijn, Misschien zoeken we niet goed genoeg, maar als we uiteindelijk een LIDL treffen is dat wel makkelijk. Van de rand naar Athene rijden we vervolgens richting Kanaal van Korinthe. We zijn er zomaar opeens en rijden de brug over. Aan de andere kant zetten we de auto neer. We kijken de diepte in, 60 meter. Ooit wilde Nero al aan het graven van deze 6 ½ km lange sloot beginnen (is maar 23 meter breed). Uiteindelijk werd het kanaal pas in 1893 opengesteld. Franse ingenieurs hadden het project toen gerealiseerd.
Van Korinthe rijden we al slingerend door een karig landschap naar Epidauros. Uiteindelijk zijn we daar rond 1 uur ’s middags. Het is zonnig en niet al te warm. We betalen de kaartjes (6 euro) en lopen verder. Eerst gaan we naar de ruïnes, nou ja beter het grondplan van een enorm hotel. Dit hotel bod onderdak voor zieken. In de klassieke periode genoot Epidauros een grote vermaardheid dankzij zijn aan de god Asklepios gewijde heiligdom. Dromen waren een belangrijk onderdeel van de geneeskunde.
Het gebied waar de onderkant van de muren zijn opgegraven bestond uit meerdere publieke gebouwen. De grote tempel werd gebouwd aan het begin van de 4e eeuw v.Chr. Ter ere van Asklepius organiseerde men de Asklepieia, dit waren vierjaarlijkse Panhelleense Spelen met paardenrennen en poëziewedstrijden.
Het theater biedt ruimte aan 14.000 mensen en wordt nog steeds gebruikt. Ik was hier ooit al geweest. Ik weet nog dat ik er zeer van onder de indruk raakte, totdat ik in Turkije de theaters en hun enorme omvang zag. Het museum is aardig, vooral omdat ik er weer een paar beelden van Artemis trof. Op het complex stond immers een Artemistempel.
Het kost ons drie kwartier om in Mycene te komen. De ruïnestad ligt prachtig in de heuvels. Hele schoolklassen lopen over dit klassieke terrein.
Ook hier ligt een Akropolis (hoge stad) die vermoedelijk werd bewoond door de heersende klasse. De eenvoudige werk- en kooplieden woonden tot ver buiten de ommuring. De burcht is omringd door een 900 m lange en gemiddeld 6 m dikke muur, opgebouwd uit reusachtige (“cyclopische”) steenblokken van verschillende grootte. Om (gewenste en ongewenste) bezoekers nog meer te imponeren, zijn deze blokken ter hoogte van de wereldberoemde Leeuwenpoort door steenhouwers fraai rechthoekig afgewerkt.
De Leeuwenpoort komt uit de 13e eeuw v.Chr. Twee opgerichte leeuwen (eigenlijk leeuwinnen) staan tegenover elkaar, met hun voorpoten steunend op een soort altaar, waarboven een “Minoïsche” zuil staat. De leeuwen zijn ooit hun koppen kwijtgeraakt.
De Leeuwenpoort gaf toegang tot het centrum van de burcht, waar het paleis stond. In het paleis op de top zie je een groot vierkant, het paleis. Dit paleis was zowel het economische als het religieuze centrum van de stad. We komen ook nog bij de noord poort en de iets verderop gelegen ondergrondse gewelven. Daar we onvoldoende licht hebben besluiten we terug te keren.
De schatkamer van Atreus is ouder dan de burcht zelf (16e eeuw v.Chr.). De doden van Mycene kregen sieraden, servieswerk en gouden dodenmaskers mee. Het bekendste dodenmasker is het gouden dodenmasker van “ Agamemnon”, al is het de beroemde Agamemnon niet. De grafgiften zagen we gisteren nog in het Nationaal Archeologisch Museum te Athene. Twee complexen van schachtgraven zijn ontdekt, omgeven door een ronde muur; een ervan ligt binnen, het andere buiten de ommuring. De Schatkamer van Atreus is de meest beroemde en meest geperfectioneerde. De koepels zijn telkens gevormd door ringvormig gelegde, elkaar overkragende lagen stenen. Elke laag versmalde de diameter, tot het gewelf met één enkele steen kon worden voltooid. Aan de binnenkant werden vervolgens de hoekige punten afgehaald zodat het een gladde binnenkant kreeg. Op soortgelijke wijze werden in de Myceense architectuur ook gangen overwelfd.
Moe maar voldaan dat we zowel Epidaurus als Mycene hebben gezien rijden we uiteindelijk naar Tolo.
Diverse Artemis hotels passeren we onderweg. Ook brengen we nog vlak voor Mycene een bezoek aan een Artemis souvenirwinkel. Het schaarse assortiment wekt de kooplust niet op. In Tolo blijkt het hotel prachtig aan de strakblauwe zee te liggen. In de verte zien we nog zwemmers.
Griekenland 18-10-2011