AMELAND lopen met het eilandgevoel

imageDe boot zat niet vol, maar toch was het voor ons niet mogelijk te parkeren op de plek waarvoor Geert Houtman online een parkeerkaartje gekocht had. De meeste lopers waren eerder naar het eiland vertrokken. Een zonnetje en voor de tijd van het jaar milde temperatuur zal daar waarschijnlijk aan hebben bijgedragen. Ook de hotels zaten, zoals jaarlijks het geval is, vol. Ook de al aanwezige gasten zullen het parkeerterrein wel gevuld hebben. Richting Holwerd werd gelukkig een oplossing gevonden, al bleef Geert met zijn voorverkoop zitten. We waren ondanks de afstand tot de haven weer erg snel bij de boot zodat we netjes om 11.30 uur van wal staken.

Ook met de boot van 1.30 ben je ruim op tijd voor de wedstrijd die om 13.45 van start gaat. Al slenterend en een beetje opwarmend kom je dan weer veel bekenden tegen. De AdventureRun kende bijna 15 deelnemers van Artemis. Niet iedereen liep, een aantal geblesseerden die zich tijdig hadden ingeschreven stonden langs de kant. Wie eenmaal voor Ameland heeft geboekt en niet mee kan doen wil desondanks deze eilandervaring niet missen.

Het centrum van Nes staat volop in het teken van hardlopen. De sonore en immer harde stem van Harm Noor klinkt al in de verte. Later als we bij de 17 km zijn horen we langs de dijk ook zijn speakerskwaliteiten. Hoewel de wind mee helpt aan het enorme afstand is ook zijn stem daar debet aan. De vijf kilometer lopers komen net binnen. Ik ben warm, te warm gekleed. Reden om alvast mijn (jubileum)shirt te halen. Met dat shirt loop ik vervolgens de hele wedstrijd en heb het onderweg geen moment te warm of te koud. Mijn tas kan ik gelukkig even bij Marco Mosterman parkeren. Marco is een eilander en collega maar ook hardloper. We ontmoeten elkaar voor het eerst in die laatste hoedanigheid. Het is zijn eerste halve marathon. Na nog een praatje met het hardlopers echtpaar Harm, Marieken, AadMarieken en Harm is dan uiteindelijk rond 13.45 uur het startschot. Enige lopers vervloeken mij als ik nog voor de start tot de ontdekking kom dat een van mijn veters er los bij hangt. Uiteindelijk kan ik dan toch beginnen. De start vindt plaats in heel smalle straatjes. De van Heeckerenstraat laat niet meer dan vier lopers naast elkaar toe. We draaien op, wat ik het dorpsplein noem, af naar het noorden en gaan richting Ballum om daar na ca. 500 meter rechtsaf te slaan door het bos. Voor velen is dat bos een uitstekende plek om overtollig vocht alsnog te lozen. Ik zie een tiental mensen de kale struiken in schieten, uiteraard voorzien van een heleboel commentaar door de anderen. Nadat Marco mij vriendelijk had gegroet, zie ik een andere collega. Egbert Takens loopt enthousiast door de enigszins geaccidenteerde heuvels in het bos. Ik moet er net al vele andere voor oppassen niet op de mossige paadjes uit te glijden. Na ca. 3 kilometer duiken we het strand op. De afgelopen najaarsstormen hebben hier hun sporen achtergelaten. Ook de duinen zijn voor een deel aangetast en het strand is heerlijk glad, bijna een racebaan. Het milde windje in de rug en de mooie laagstaande zon doen de rest. Wie hier is mag zich een geluksvogel noemen. Het strand is bij uitstek de plek waar je het eilandgevoel gaat krijgen. Na anderhalve kilometer zie ik dat de lopers voor mij omhoog klimmen de duinen in. Ik wist op dat moment niet meer dat we nog een keer het strand op zouden duiken, optimistisch klauter ik richting de strandweg bij Paal 13. Hier is de scheiding tussen de 10 en 21,1 km lopers en ga ik naar links. Aan de rand van de duin die de lopers naar het strand brengt krijg ik het gevoel in een cross beland te zijn. De steile duin maant menigeen tot voorzichtigheid. Met een portie zand in de schoenen begin ik vervolgens aan de 3 ½ km lange tocht Marco Mosterman en Gonny Houtmanover het strand. Het lijkt wel of de zon op alle plekken onze ogen wil teisteren. Voor en naast mij lopen mensen in een korte broek en doet zelfs iemand haar schoenen uit om de tocht blootvoets af te leggen. Het is zoals gezegd niet koud op deze decemberdag. Pas als ik weer het strand af ga kom ik tegen een probleem van enige orde. Ook bij het Jan Sietjespad is het niet makkelijk de duinen op te komen. Niemand kan hier nog hardlopen. Eén keer boven heb ik het gevoel dat mijn kaarsje uit is. Menigeen staat er even uit te puffen. De organisatie heeft hier een prachtkans laten liggen. Bij deze opgang zie je werkelijk iedereen klauteren. Normaal naar boven lopen is er niet bij, voor DE foto van deze loop moet je hier wezen. Ik denk, gezien de inspanning, dat we bij 12-13 km zijn, een bordje 9 km doet mij verbazen. We steken hier echter recht het eiland over nadat we ca. 1 km parallel aan de duinen hebben gelopen. Een stukje langs camping “Klein Vaarwater” is bekend gebied. Menig keer heb ik hier vertoefd. Nu is het er stil en gesloten, de caravans zijn er gebarricadeerd, wie er overwintert houdt van een poolervaring. Na de camping linksaf even met de wind mee. Het fietspad is kurkdroog, af en toe ligt er een leeg fles flesje, verpakking van een gel-reep of speeksel. Aan het einde van de Kooiweg komen we uiteraard bij een kooikersplek. Dit woonoord is ontstaan door de aanleg van de eendenkooi en het Kooihuis in dit gebied. Vroeger waren er voorbij de Kooiplaats nog twee dorpen: Swartwoude en Op ten Noord of Oerd genaamd. Het zijn vissersdorpen die in de 16e eeuw door stormvloeden en zandverstuivingen zijn verdwenen. We duiken achter de plaats de dijk op. Gelukkig aan de landkant, want de zeezijde is zeker kouder en er was meer tegenwind. Het valt nu even niet mee, een 17 km dipje. De vee-roosters zijn prachtig afgedekt met platen, zodat ik me daar niet om de spijlen hoef te bekommeren. Ineens hoor ik mijn naam. Herman Haan staat op de dijk te fotograferen. Ik ben hem dankbaar voor zijn aanmoediging en het gebruik van zijn Polar horloge. Het ziet er naar uit dat ik lekker op tijd zit. Mijn doel is het om altijd onder de 2 uur te eindigen als ik aan de halve marathon mee doe. In Buren word ik aangemoedigd door een schare dorpsbewoners. Amper het imagedorpje uit hoor ik alweer Harm Noor. Die was ook al hoorbaar toen ik net de dijk afliep. Slingerend kom ik bij Nes. Achter het Westcord Hotel en langs de verlaten ijsbaan slinger ik me over de Molenweg naar de finish. Harm wordt steeds duidelijker hoorbaar. Enigszins voldaan passeer ik de meet ook al hoor ik de man die mij in geluid begeleidde niet meer door een defect aan zijn installatie.

Op een bankje voorbij de finish kom ik even bij. Veel lopers help ik met het openen van hun flesje Gatoradedrank. Mijn eindtijd is prima, 1.51.43 netto. Tevreden loop ik even naar vrienden die in een nabijgelegen hotel overnachten. Een heerlijke douche en dan snel naar de extra boot van 17.30 uur. Ik schrijf mij volgend jaar weer in.

Gonny Houtman passeerde bij de vrouwen 50+ als eerste de eindstreep. Verder liepen bij de halve marathon de volgende Artemisser mee: Hermien Boomgaardt, Hilda Broekhuizen, Jan Vos, John Zwartenkot, Koos Durenkamp, Simone Binnema, Marko Huizing, Harm Jan Postmus  en Bert Schaaphok, aan de 10 km deden Anja Schaaphok, Baukje Meinema en Anke Bijma mee.

 

Link naar de foto’s: http://www.flickr.com/photos/artemiswinsum/sets/72157638700094655/
Link naar de website: www.adventurerun.nl

Ameland TV

 

14 december 2013

This entry was posted in Hardlopen, Wadden and tagged , . Bookmark the permalink.

Comments are closed.