26 oktober 2013
Het eerste dat dit jaar opviel was dat de organisatie zoveel beter was dan ik gewend ben. Een mooi en goed aangegeven parcours, zeer veel deelnemers en prachtig weer. Zelfs kon ik na afloop douchen, een ongekende luxe die je maar wat hard nodig hebt na 10 Engelse mijlen. Dat was wel anders toen ik in 2002 bij de eerste Monnikenloop in de openlucht bij het zwembad onder de koude douche ging.
In 2002 eindigde ik in een tijd ruim 24 minuten sneller dan tijdens deze 12e loop. Niet zo gek, want in 2002 was de loop 12 kilometer of zoiets. Ja inderdaad zoiets, want een ding weet ik van alle voorgaande vier versies waaraan ik deelnam, de afstand klopte nooit. Ook met de route was altijd wel iets mis. Zo herinner ik me dat we ooit eens over een opgebroken pad moesten en een andere keer dat een deel van het lopersveld verdwaalde. De 16,1 km was op Schier was voor mij een nieuwe afstand, voorheen heb ik respectievelijk 12,1 km, 14,7 km, 15 km en 10 km gelopen.
Met enige spanning zag ik dan ook uit naar deze loop waar ik na acht jaar weer aan zou deelnemen. Dat laatste ligt niet aan de wedstrijd of organisatie, maar het tijdstip. Meestal heb ik in de herfstvakantie andere plannen dan lopen op Schier.
De bootovertocht liep voorspoedig, in de alom bekende Toxbar werd een shirt uitgereikt en daarna was het wachten tot aan het startschot. Dat wachten doe je in de enige wachtkamer met allure die het eiland rijk is, bij hotel van der Werf. De koffie was als vanouds, 80 cent in kleine kopjes met een bijzondere van der Werf smaak.
Voor de start kwam Aad op mij aflopen. Een bijzondere ervaring want Aad was Aad Steijlen, 78 jaar en oud marathonloper die vijf keer Nederlands kampioen werd en in Mexico (1968) mee deed aan de Olympische spelen. Aad had startnummer 15 en ik 152, dat maakte het nog aardiger. Aad Steijlen bleek een uiterst aimabele en bescheiden man. Nee hij wilde niet vooraan starten, hij ging een stapje terug voor de snellere lopers. Ondanks alles eindigde Aad met rugnummer 15 toch maar 7 minuten na mij. Als ik dat op mijn 78e in die tijd kan volbrengen knijp ik mijn handen dicht.
Na de start op de Reeweg ging het onmiddellijk de bocht om op de Langestreek. Daar stond Herman Rinket met camera in aanslag. Ik rende even terug om naast Aad Steijlen op de foto te komen, een wens van zowel Aad als Aad. Herman was enigszins verstoord, want hij poogde iedere loper met zijn camera te vangen en daar paste een fotosessie van de beide Aaden niet in.
De door mij ooit uitvoerig beschreven Badweg draaiden we vervolgens op om daarna het Karrepad in te schieten. Dit relatief smalle pad kon niet met optimale snelheid worden genomen. Toch voelde ik al snel dat ik te haastig en te ongeconcentreerd was weggegaan. De tegenwind op de Westerburenweg viel mij dan ook behoorlijk tegen. Er was vandaag storm voorspeld, gelukkig bleef die uit, maar van een straffe wind was wel sprake. Het strand was daarentegen weer geweldig, een heerlijk windje in de rug maakte veel goed. Daar liep ik een tijdje met Koos Durenkamp op. Koos zou het rustig aan doen, maar eerlijk gezegd geloof ik daar niets van. Hoe het ook zij, Koos kon ik niet bijhouden. Na een lange periode van blessureleed is hij weer helemaal op dreef. Koos is overigens niet de enige loper die weer na lange tijd liep. Ook Geert Houtman deed mee op Schier. Hij koos voor de 10 kilometer en kwam daar zonder spierzeuren doorheen. Een brede glimlach in de kleedkamers verraadde zijn gemoed van dat moment.
Het strand op gaan is niet leuk, maar aan het strand afgaan heb ik echt een hekel. De lolbroek die bedacht heeft dat bij de Noordertoren te doen moet ook eens worden aangesproken. Vlak voor deze vuurtoren is een zeer smalle duin die steil omhoog en omlaag gaat. Totaal uit mijn hum werd ik vervolgens door Herman Haan gepasseerd. Herman kon ik van dat moment alleen nog maar op de rug kijken. De lange tocht door de Noorderduinen is het mooiste stuk van deze overigens magnifieke route. Al het lelijks over voorgaande edities valt hier van je af. Schier is op deze plek op zijn mooist. De lange slierten lopers voor en achter mij in een schitterende najaarszon maakten de wedstrijd visueel tot het sportieve hoogtepunt van het jaar.
Ik passeerde zoals zo vaak het gesloten bunkermuseum, voor strandpaviljoen De Marlijn draaiden we de Prins Bernardweg in. Aan deze weg ligt ruim anderhalve kilometer zuidelijker de Wasserman (de naam komt van de naam van een radarsysteem dat nooit in gebruik werd genomen). Even had ik de angst dat de lolbroeken van Groningen Atletiek ons dat ding over wilden hebben, maar het viel gelukkig mee. We slaan het Cornelis Visserpad in richting Westerplas. Dat betekent een tweede keer tegen de wind in over het Westerburenpad en dan pal tegen de wind in over het Minne Onnespas, de duin ten zuiden van de Westerplas.
Op de dijk maakt de route nog een heen en weertje alvorens de Reeweg richting finish te gaan. Daar begon mijn energie behoorlijk op te raken. Het lukt me niet onder de 1.27 te komen, maar voldaan zet ik mij even neer in het zonnetje voor de Toxbar. Na een kort herstel loop ik terug de Reeweg op. Het duurt niet lang alvorens Aad Steijlen er aankomt. Samen met zijn hardloopgroep ga ik nogmaals richting finish.
In de drukte raak ik Aad vervolgens kwijt, wel komt Jeanette Bakema enthousiast vertellen dat z een pr heeft gelopen en krijg ik te horen dat Simone Binnema bij de vrouwen de eerste prijs heeft binnen gehaald.
De 12e editie van de Monnikenloop was een pracht loop. Wat de organisatie bezield om de 13e editie in maart te houden weet ik niet. Herfstvakantie en Monnikenloop horen immers bij elkaar, ook al lukt het mij niet om er ieder jaar te komen.
Afstand en tijd: 16,1 km, 1.27.05
Foto’s: