BERLIJN, drie dagen van de halve marathon dag 1

REIS

Ik vertrek onder een slecht gesternte. De trein uit Winsum is zo traag dat ik nog maar net de trein naar Zwolle kan halen. De intercity van Groningen naar de hoofdstad van Overijssel rijdt vervolgens tergend langzaam langs spoorbomen die niet dicht willen. Bij aankomst in Zwolle blijkt dat ik in de laatste trein heb gezeten die deze ochtend nog reed. Omdat ik 20 minuten moet wachten voor aansluiting naar Hengelo haal ik een ” Geld terug bij vertraging” formulier. Een overvraagde lokettiste kan niet anders dan mij toeschreeuwen. Zij wilde haar (privé)telefoontje afmaken. Hoe durfde ik als klant zomaar iets te vragen. Ik kon niet anders antwoorden dat ik dat nooit meer zal doen als de treinen op tijd rijden.
De trein naar Hengelo gaat gelukkig wel op tijd. In deze trein kom ik in contact met nog twee lopers die uit Groningen zijn gekomen. Met George en Chris nemen vanaf het station een taxi naar ” Frans op de Bult” waar een bus ons op wacht.

Gedrieën zijn wij niet de laatsten op het afgesproken punt. Het is nog even wachten op twee dames. Ondertussen vertelt Gerard ter Beek, de reisleider, het een en ander. Op basis van zijn verhaal haalt mijn kleine reisongemak het niet bij zijn verhaal. Allereerst komt Gerard net uit het ziekenhuis, een paar daagjes hartbewaking. Zijn vrouw is net in een ander ziekenhuis opgenomen en zijn zoon is eveneens van iets ernstigs herstellende. We reizen met een voor hem onbekende chauffeur, omdat de vaste chauffeur gisteren longontsteking heeft gekregen. Ook een aantal aangemelde passagiers ligt ziek in bed, de bus is kortom nagenoeg leeg.
Wim, de met cowboyhoed gemutste chauffeur rijdt ons prettig en snel langs de A30 en A2 richting Berlijn. De overvolle Autobahn zorgt voor enige vertraging.
Helaas is de buschauffeur niet helemaal op de hoogte van wat ooit was. De corridor zoals hij dat noemt was gewoon een weg waarover ook in DDR tijden op- en afritten waren en waar de VOPO in Wartburg of Trabant je kon inhalen.

Het is koud, begin april is de sneeuw nog steeds niet verdwenen. Hier en daar kom je zelfs hele bulten tegen.
Onze chauffeur houdt van pittig doorrijden. De man weet heel goed wat hij doet, op de minuut voorspelt hij hoe laat we ergens aankomen. Op de minuut arriveren we dan ook bij Tempelhof, het voormalige vliegveld. Voormalig want sinds 2008 start en landt er geen vliegtuig meer.

Het huidige Tempelhof werd geopend op 1 april 1939 en was onderdeel van het “Generalbebauungsplan für die Reichshauptstadt” uit 1938, oftewel: de gedachten voor de hoofdstad van Hitlers Derde Rijk. De nazi-’hofarchitect’ Albert Speer tekende voor dit plan, dat voor een groot deel geïnspireerd was op de architectonische visies van de Führer zelf. Berlijn, dat bij verwachte voltooiing van het plan in 1950 omgedoopt zou worden in ‘Germania’, moest het zinnebeeld van de nationaal-socialistische macht worden. Daartoe voorzag Speer de stad van een enorme, zeven kilometer lange as die de stad van noord naar zuid doorsneed. Langs deze as, op sommige plaatsen wel vijfhonderd meter breed, werden de ministeries en representatieve gebouwen van de nieuwe orde gevestigd. Het ruim 1 1/2 kilometer lange Tempelhof bouwwerk werd ontworpen door Ernst Sagebiel.
Als we aankomen op het vliegveld lopen we met zijn 17-en netjes achter de gids aan. Hij brengt ons naar de inschrijving. De ingang van de plek waar de marathonmarkt is ligt naast de landingsbanen. De grote hal waar we eerst doorheen lopen is leeg. Een rafelige bagageband laat zien dat hier al enige jaren geen vliegtuig meer landt. De hal is bekleed met kil rechthoekige beton. Megalomane bouwwerken zijn per definitie mensonvriendelijk. Aan de landingszijde is het centrale gedeelte dankzij een metalen constructie 40 meter overdekt. Hieronder staan ook enige kraampjes, uiteraard met de onafscheidelijke bockwurst en bierpullen. De overkapping maakte het destijds mogelijk dat vliegtuigen droog en dichtbij de terminal konden staan. en de passagiers makkelijk hun toestel konden betreden of verlaten. Veertien grote trappenhuizen markeerden de landzijde van het gebouw. Door de Tweede Wereldoorlog werd het gebouw nooit helemaal afgebouwd, rond 1943 werden de bouwwerkzaamheden gestaakt.

Op mijn startnummer hoef ik niet te wachten, die komt uit een printer. Lastig is wel dat ik mijn chip, die aan mijn schoen vastzit moet laten scannen. Pas als ik bij de beurs een paar nieuwe Brooks koop merk ik dat mijn veter nog los zit.
De beurs is van behoorlijke omvang. Er worden gels, sapjes, andere wedstrijden wedstrijden en shirts aangeboden.
Tegen zes uur rijden we naar hotel Dorint, gelegen bij een ander vliegveld. Ook het nabij gelegen Tegel wil men sluiten. Alle vliegtuigen de stad uit lijkt het wel. De strijd lijkt overigens nog niet beslist, waarschijnlijk komt dat door het veel te duur uitgevallen en onveilige nieuwe vliegveld.