GEPAKT EN GEZAKT
Eigenlijk moet je wel gek zijn om eerst naar Berlijn te rijden en daar vervolgens je ruim 1 uur en drie kwartier in het zweet te werken. De andere kant van het verhaal is dat ik helemaal weg ben van deze stad, eigenlijk geen stad maar een mix van een prettige provincieplaats met de allure van een grote stad. Meer dan eens deed ik aan een Lauftreff mee en ben bij die gelegenheden altijd erg vriendelijke mensen tegen gekomen. Berlijners lijken rustiger en makkelijker dan andere Duitsers, lockerer zo gezegd.
Berlijn wordt bewoond door Duitsers, maar ook door veel inwoners met een wieg in een ander land. Ze zijn hier als toerist, of inwoner aanwezig. Niet zo verwonderlijk dat de halve marathon van vandaag maar liefst 11.000 deelnemers uit andere landen heeft. Ik zie bij de start veel Denen, Polen en zelfs een contingent Amerikanen, maar ook heel veel Nederlanders, al met al 101 nationaliteiten. Dat een Keniaan uiteindelijk in een tijd van net onder het uur iets meer dan een uur zal winnen verbaast dan ook niemand. Deze halve marathon is er niet alleen voor hardlopers, maar ook wandelaars, rolstoelers en inline skaters doen mee. Uiteraard starten die apart. De snelste schaatser doet over een halve marathon 32 minuten.
De reisgroep van Gerard ter Beek is ’s morgens op tijd bij de bus. Ik ben letterlijk gepakt en gezakt, want om 16.38 ga ik met de trein richting huis. In de zak zitten mijn kleren voor na het lopen.
HALVE MARATHON
Deze halve marathon staat bekend om zijn snelle parcours. Zoals overal spelen Europeanen nauwelijks een rol in de hardlooptop als het om dit soort wedstrijden gaat. De beste tijd ooit was 59.07, ruim 6 minuten sneller dan de lopers uit 1982. Vroeger won met enige regelmaat nog een Duitser, de Kenianen blinken sinds 1995 uit.
Als we in de bus wachten op een geschikt moment om naar de start te gaan zien we deze toppers voorbij rennen. Rank, slank en gespierd betreden zij de arena.
Het is koud in Berlijn, naast de bus ligt nog een grote berg grauwe sneeuw. De kou geldt alleen voor de plekken die in de schaduw liggen, even in het volop schijnende zonnetje en het is aangenaam. Toch vrees ik voor de beloofde koude wind en kleed me daarop. Dat blijkt, achteraf, niet nodig. De zon blijft schijnen en er is nauwelijks wind. Wel koelt het flink af op plekken waar hoge gebouwen hun schaduw laten vallen.
Helaas is de start minder goed geregeld dan verwacht. Ik heb een plek toegewezen gekregen in startvak D. Het is op geen enkele manier mogelijk dit overvolle vak te betreden. Menigeen neemt de indeling niet serieus, waardoor de E en F deelnemers volop in de andere gelederen te vinden zijn.
Het voelt vreemd dat je tussen toeschouwers op je beurt moet wachten. Deze toeschouwers zijn overigens niet van plan ook maar een stap opzij te gaan. Laten we zeggen dat het een wijze les voor de volgende keer is, weer of geen weer tijdig het startvak in.
De halve marathon gaat langs een prachtig parcours. Wie voor het eerst de stad bezoekt zou die route kunnen wandelen om een goed beeld van Berlijn te krijgen. Het is een tocht die de diversiteit van de Duitse hoofdstad zeer goed laat zien en langs de hoogtepunten komt. Wellicht is het daarom dan ook aardig om mijn ervaringen te koppelen aan dat wat ik onderweg tegenkwam. Hoe dan ook, hier is lopen kijken en genieten tegelijk.
De startvakken zijn te vinden tussen Café Moskou en Kino International. Dit is een stuk nagelaten DDR. In Café Moskou kan men nog steeds de Kuchen van toen proeven, DDR namaakkoffie waarschijnlijk niet, in onze westerse wereld willen wij Cappuccino en Latte. Aan Kino International heb ik nog herinneringen uit de DDR tijd. Ik ging er ooit naar een film, daarin dronken en bedrogen de West Duitse kapitalisten dat het een lieve lust was.
START
Uiteindelijk gaat het startschot, ik hoor het niet maar iedereen reageert op dat onhoorbare moment. Het lijkt wel of alle 30.000 lopers tegelijkertijd in beweging komen. Ik dring me door de kijkers het startvak in. Er kan nagenoeg niet gelopen worden, voetje voor voetje verplaats ik me. Dit zijn de momenten dat je vervelend kunt vallen, dus ben ik voorzichtig, maar het schiet niet op. We draaien om Alexanderplatz, het hart van de stad, heen. Links zie ik tweede hoge bouwwerken, de een staat bekend als het hoogste gebouw van Duitsland, de Fernsehturm (368m) en de ander is Hotel Parkin. De laatste is met zijn 125 meter het hoogst bewoonbare gebouw van Duitsland.
Gisteren liep ik al over Unter den Linden, de bomen in deze boulevard zijn waarschijnlijk de reden van de straatnaam. Onder de kale lindebomen door steven ik samen af op de Brandenburger Tor. Onderweg is veel te zien, al valt niet alles direct op. Het standbeeld van Frederik de Grote, de Russische ambassade en hotel Adlon passeer ik dan ook nagenoeg onopgemerkt. Nog steeds heb ik het druk met uitwijken en ontwijken van de vele lopers. Vooral als de weg door een versmalling als een trechter werkt gaat het erg langzaam. Deze irritatie duurt tot voorbij de Siegessäule. Heel bijzonder is het moment waarop we de Brandenburger Tor passeren. Ik neem de middelste doorgang om extra te genieten. De lange Strasse des 17. Juni ligt vervolgens voor ons. Het is een lange rechte weg naar de Grossen Stern, het plein waarop de eerder genoemde Siegessaule staat. Ter hoogte van de Charlottenburger Tor, met de wulps kijkende koningin Sophie Charlotte wordt de weg breder en makkelijker beloopbaar. Men heeft een aantal jaren geleden deze Charlotteburger Tor verplaatst, handig voor verkeer en vandaag voor de vele lopers. Ik loop nu al vijf kilometer zwalkend en uitkijkend voor de vele medelopers. Over mijn snelheid ben ik ontevreden, over de loop gelukkig wel. De route lijkt tot nu toe nagenoeg op een lange rechte weg. Bij het schitterende Schloss Charlottenburg heb ik 9 kilometer gelopen in een tijd van ruim 45 minuten. Dat stelt niet tevreden. Dat wordt geen PR dus ben ik van plan er een GR van te maken. Een zogenaamd Geniet Record. Na Charlottenburg loop ik in de mooiste stukken van het vroegere West Berlijn. De atmosfeer is na bijna 25 jaar nog steeds anders dan druben. Hier bevinden zich de klassiek ogende Grunderzeithäuser. Aan de buitenkant is goed te zien dat het een dure buurt is.
Eindelijk draai ik op de helft van deze halve marathon de Kurfurstendamm in. Een mooi punt om de eerste helft af te sluiten. We lopen ruim drie kilometer door de luxe koopgoot van Berlijn. Is het op een gewone dag moeilijk hier over te steken, vandaag is de straat het domein van de lopers. Op zondag is het overigens niet druk, de winkels zijn immers gesloten. Na de afbuiging tegenover de Gedächtniss Kirche lopen we de Tauenzienstrasse in. Hier staat de meest protserige winkel van Duitsland, te weten Kaufhaus des Westens. Als je van kaas houdt kun je hier je hart ophalen. Maar liefst 18.000 soorten kaas worden er verkocht, maar ook honderden whisky’s en alle eetbare vissoorten.
Het is vreemd, maar mijn mental map denkt dat we zo langzamerhand bij Potzdammerplatz in de buurt zijn. Dat valt echter tegen, we draaien er omheen lijkt het. Uiteindelijk bij kilometerpunt 17 komt het Sony centrum in zicht. Hier staan maar weinig mensen langs de kant, slechts een handvol verdwaalde toeristen.
Uit gewoonte wil ik rechtdoor richting Leipzigerstrasse. We maken echter een knikje. Daardoor passeren we een bekend punt uit de koude oorlog, Checkpoint Charlie. Hier in de Kochstraase bij het namaak grenskantoortje staan twee nepsoldaten met een Russische en Amerikaanse vlag. Ze kijken niet op of om, toeristen die een foto willen maken met beide heren hebben voor hen voorrang.
Het lijkt alsof de kilometers langzamer gaan, tussen 18 en 19 kilometer valt de afstand langer uit dan ik gewend ben. Wellicht een eerste teken van vermoeidheid. Als ik merk dat diverse lieden mij aan het inhalen zijn vermoed ik dat het tijd wordt voor de finish. Het valt mij ook op dat de brug over de Spree een beetje hoger ligt, vals plat. Vreemd genoeg zie ik van de hoogte nergens een finish. Die bogen zouden toch moeten opvallen. Uiteindelijk aan het einde van de Leipzigerstrasse moet ik nog de Karl Marxallee indraaien. Een enthousiaste en grote menigte verwelkomt daar iedere loper alsof hij de eerste is. Ik klok nog net voor ik de finish overga een tijd van 1.48.59. Laten we hopen dat dat 
klopt. Na een biertje spelen ineens mijn darmen flink op. Ik dronk weliswaar een halve liter alcohol vrij, maar deze Buckler variant valt na de genomen foto geheel verkeerd. Reden om even in de zon op een grasveld te gaan liggen.
Het is koud als ik naar de bus loop, staat die bus ook nog eens ergens anders. Gelukkig vind ik hem, waarna ik mijn plastic tas pak en terug loop naar de finish. Midden op de Karl Marxallee staan douchetenten opgesteld, warme douches. Met een honderdtal andere bloteriken in een warme tent fris ik me op.
De bus van Gerard brengt me rond 14.00 uur naar het Hauptbahnhof alwaar ik afscheid neem van de rest van de groep.
Deze loop is zo mooi dat een tweede er wat mij betreft zeker in zit. Een paar dagen na thuiskomst ontvang ik per post de Berliner Morgenpost. Mij gestuurd door Marita. In ene speciale bijlage staat van iedere loper zijn aankomst tijd.
Tijd: 1.48.54 uur, zondag 7 april 2013
Links
Foto’s: http://www.flickr.com/photos/aadvanderdrift/sets/72157633199512939/
Parcours op Garmin: http://connect.garmin.com/activity/295079181