AESOPUS en de fabel van de herder, de wolf en de hond

giuilio romano herder wolf hondSoms raakt een schilderij of pentekening je meer dan verwacht. Op 24 december bezochten wij het het prachtige Teylersmuseum in Haarlem. De stad kon mij op sombere regenachtige dag voor kerstmis niet bekoren, het museum wel. De tentoonstelling over Rafael had terecht onze aandacht getrokken. Daarin was naast de grote meester ook het een en ander van zijn leerlingen, zoals Giulio Romano te zien.

Deze Giulio schilderde, zoals zoveel renaissance schilders uit die tijd verhalen en fabels uit de oudheid. Zo verschenen in ons land (her)drukken van de ‘Parabelen van Cyrillus’ (1481), ‘Twispreaec der creaturen’ (1485) en ‘Die historien ende fibulen van Esopus’ (1485) Fabels werden een ware rage vanwege hun eenvoud en moraal.

Giulio’s tekenstijl kent een sterke dynamiek van de figuren. De bewegingen ontplooien zich niet vrij van binnenuit, maar zijn van buitenaf door een markante contour vastgelegd, die de lichamen plastisch naar voren laat treden en van elkaar scheidt. De figuren, die niet onafhankelijk lijken te
kunnen handelen, worden aaneengeregen in een reliëfachtige opstelling.

De tekening die mij trof was de uitbeelding van Aesopus’ fabel ” De herder, hond en wolf”. In deze fabel raakt een herder bevriend met een wolf en vertrouwt hem zelfs op een gegeven moment. Echter, de wolf weet op listige wijze de herder over te halen zijn hond weg te doen en hém de kudde toe te vertrouwen. Vervolgens richt de wolf een slachting aan onder de kudde.

De moraal van het verhaal herken ik.

This entry was posted in Kunst, Nederland and tagged , . Bookmark the permalink.

Comments are closed.