Het is druk aan de Harlinger kade bij rederij Doeksen. Er zijn zelfs extra boten in de vaart genomen om de ruim 4000 deelnemers heen en weer te krijgen.
De Berenloop heeft een reputatie opgebouwd door de sterk wisselende weersomstandigheden, wellicht denkt men daarom op het eiland dat het een van de zwaarste marathons is. Zo zijn er verhalen van lopers die onder de heftigste regen en tegenwind de wedstrijd hebben volbracht.
De buienradar is ons echter gunstig gezind, pas laat in de middag worden de eerste druppels verwacht, we blijven dus droog.
De boot naar het eiland doet er ruim twee uur over. Op de kade speelt een bandje ter verwelkoming, het is inderdaad droog maar ook koud. De meeste mensen schuifelen in looptenue van de boot, er vindt duidelijk een groot evenement op het eiland plaats. Met Bert Schaaphok en Ben Stellingwerf wandelen we door de drukke Torenstraat, een echte koopgoot, naar de Brandaris. Onder de oudste vuurtoren van Nederland staat speaker Jan Kooistra. Hem vraag ik waar wijziging in de tenaamstelling van mijn startnummer moet plaatsvinden. Helaas was dat in de haven bij de VVV, dus loop ik tegen de stroom deelnemers in weer terug. Veranderen van naam en chip verloopt eenvoudig en voorspoedig, de organisatie heeft daar een mooie voorziening voor getroffen.
Na inleveren van jas en tas neem ik ergens midden in het recreanten startvak plaats. Om mij heen oude bekenden, leden van Groninger Atletiek. De andere Artemissers staan vooraan in het vak wedstrijdlopers te wachten op het geluid van de scheepshoorn die de start van de run inluidt.
Ruim vijf minuten later dan aangekondigd komt er van onder de vuurtoren een zwaar geluid weg. Het duurt echter nog geruime tijd alvorens ik vanuit het recreantenvak bij de start aankom. 
Onderweg naar de streep zie ik in de verte een groot beeldscherm boven de finish hangen. Juist op het goede moment kijk ik in de camera die boven het publiek aan een lange stok zweeft. 
Na de start is het dringen geblazen in de smalle straatjes van West Terschelling. We slingeren om het voormalige dorp van Willem Barentz richting haven. De naam van deze vermetele Hollandse held is nauw aan de naam van het loopfestijn verbonden. In 1997 vierde men zijn 400e sterftejaar en ontstond de Berenloop. Eigenlijk was Willem Barentz een verliezer, hij ondernam een expeditie naar het oosten, maar slaagde daar niet in. Wel wist hij bij de noordpunt van Nova Zembla te komen al kwam hij daarna vast te zitten in het ijs. Van aangespoeld drijfhout werd een huis gebouwd, dat bekend staat als Het Behouden Huys. In dat tochtige en koude huis werd de winter doorgebracht. De volgende lente werd een extra sloep gebouwd, zodat zeventien opvarenden naar de bewoonde wereld konden terugkeren. Barentsz echter, stierf op 20 juni 1597, een week na het vertrek in de een van de sloepen. Van de 17 opvarenden van Barentsz derde reis zouden maar 12 opvarenden Nederland levend terugzien, de voortdurende strijd tegen de beren leeft voort in de naam Berenloop.
Het is wel vreemd dat het hele eiland bezaaid is met beren, merkwaardig genoeg zijn het meestal bruine beren die helemaal niet voorkomen op de Noordpool.
Bij de haven, loopt de bredere Willem Barentzkade, ik kan een beetje versnellen. Vissers- en pleziervaartuigen lijken er in een diepe winterslaap. Zware trossen geven de indruk dat het nog enige tijd zal duren alvorens er beweging komt in de deels roestige door zout aangevreten schepen. Aan het einde van de kade lopen we over de Dellewal en ‘t Land, langs de jachthaven. Als we een hoge duin oplopen hoor je reeds van verre de zware dreunen van housemuziek. Een stel flinke boxen uit een jeugdhonk zijn de bron van deze heartbeat herrie. Het heeft er alle schijn van dat de Terschellingers met de Berenloop meeleven en er af en toe iets moois voor de lopers van maken. Ook verderop in het parcours zie je veel meeleven. Wellicht maakt dat de loop bijzonder. Ik heb wel de pech achter een echte Terschellinger te lopen met een naam die als die van mij klinkt. Van alle kanten wordt hij enthousiast toegeroepen.
De Hoofdweg is de verbindingsweg op het eiland, voor ons is dat voorlopig het parcours. Met ca. 4000 lopers is het beredruk op de weg, ik neem noodgedwongen het naast gelegen fietspad. Dat gaat goed tot ik de eerste waterpost in de verte ontwaar. Nadat een beker water mij was uitgereikt en al lopende wil drinken moet ik een plompe stilstaande dame ontwijken. De vreemde passen daarbij zijn dermate ongelukkig dat het stroeve asfalt mijn handen en knieën tot bloedens toe schaaft. Pijnlijk, gegeneerd en met kapotte broek zoek ik een EHBO post, natuurlijk niet in de buurt, dus loop ik maar verder. Vreemd genoeg zakt, onder invloed van de adrenaline, de pijn vrij snel. Met de handige sponsjes die deelnemers een paar keer onderweg uitgereikt krijgen maak ik al rennende de bebloede plekken schoon. Pas na de finish voel ik me beroerd en laat ik me op de EHBO post behandelen.
Na deze eerste waterpost lopen we langs gehuchten met illustere namen als Halfweg, Hee, Kaard, Kaart en Baalduinen. Bij Midsland slaan we linksaf. Midsland is bekend om de zomerse jongerencamping en de vele cafés met terrasjes buiten. Ook nu is het druk in het dorpse uitgangscentrum Oosterburen, de mensen moedigen iedere loper enthousiast aan. In dit dorp ook weer meerdere versieringen. Na Midsland wordt het serieuzer. Met een wijde boog duiken we de duinen in om via Midsland aan Zee op het strand te belanden.
Daar ik niet opnieuw wil vallen daal ik voorzichtig de hoge duin richting zee af. De zee ligt in de verte, het strand is de weg waarover we ons ruim drie kilometer moeten bewegen. De modderige zachte ondergrond ontmoedigt menigeen. Wie door blijft lopen raakt ernstig vertraagd. De kaarsrechte lijn van lopers op het strand is een schitterend gezicht. Een vervelende klim nabij strandpaal 8 maakt een einde aan de zee-idylle. Hier komen we op de Badweg. Over de Badweg heb ik al eens geschreven, klik hier om dat te lezen. De Badweg gaat bijna naadloos over in het grindpad de Longway. Dit pad kent een illustere historie. Engelse krijgsgevangenen legden dit pad tijdens de eerste wereldoorlog aan. Wel zong men hier een lied waarmee Engelse en Ierse militairen zingend naar het front marcheerden. Op Terschelling zongen de Engelse soldaten het zingend op weg naar hun werk aan het pad.
De weg is nu van Staatsbosbeheer wellicht dat daarom de tekst “ it’s a long way to Tipperary” als aanmoediging staat. Nog steeds heet de Badweg dan ook Longway.
De Longway afgelopen komt West Terschelling met als middelpunt de Brandaris in zicht. Wat onduidelijk geslinger brengt de loper weer in de Torenstraat waar een rode loper is uitgelegd. Niet zo handig overigens, zoals eerder aangegeven is de Torenstraat een koopgoot. Middenin wordt het afvalwater afgevoerd. De ongelijke grond aldaar kan voor een struikelpartij zorgen.
Na aankomst ontvang ik een medaille en mooi blauw functioneel shirt. De dag zit er nog niet op, de vol gereserveerde boten vertrekken pas na half vijf. Met Bert Schaaphok, Rob Dorgelo en Ben Stellingwerf eten we aan de kade een hapje met nog een paar honderd lopers. Tiny Visker, Harm Jan Postmus, de familie Rutgers, Bert Huitsing, Jantje Wiersema en Hilda Broekhuizen blijven langer. Bij vuurkorven verwelkomen ze de marathonlopers.
Terschelling, Berenloop 4 november 2012, 217e M50 1:53:50 netto 11,119 km/uur
Foto’s: http://www.flickr.com/photos/aadvanderdrift/sets/72157631934994575/
Diashow: http://www.flickr.com/photos/aadvanderdrift/sets/72157631934994575/show/