4 MIJL, mag het ietsje meer zijn? 14 oktober 2012

2012-1014 Mijl aadAl jaren worden de lopers van het NNZ team onthaald bij de familie Boot in de Nesciolaan te Haren. Een echte luxe, omkleden, water, banaan en dit keer winegums ter gelegenheid van mijn verjaardag. Een keer eerder verschoof mijn leeftijdsgrens tijdens een hardloopevenement. Dat was toen ik de Midden Drenthe marathon op 14 oktober 2006 liep. Hardlopen op je verjaardag is dubbel feest. De speaker in Haren noemde tot mijn verrassing mijn naam vlak voor we de loop van dorp naar Stad begonnen.

imageAl een paar jaar had ik niet mee kunnen doen wegens blessureleed. In mijn beleving startten we vroeger dan ook heel ergens anders. Meer lopers dan voorheen namen deel aan deze 26e editie van de 4 mijl. Wat betekent dat trouwens toch, 4 mijl, ik heb altijd wat moeite met het begrip 4 mijl. Welke mijlen bedoelen we toch? De mijl is een wereldwijd uitgemolken begrip. In Zweden praten ze over Swedisch miles, dat is gewoon 10 km, in Engeland rij je al snel te hard met 50 mile, daar is de norm veelal 30, landmijlen wel te verstaan. Helemaal lastig is de Amerikaanse mijl daar moet je nog eens drie millimeter bij de Engelse optellen. Ik denk dat de 4 mijl in het kamp van mevrouw Grietje Pasma 1609,344 meter is, bij 4 mijl kom je dan op 6,437 meter. Waarom over die mijl beginnen? De mijl is een lengte-eenheid van duizend dubbele stappen. Vroeger sprak men over de reisafstand in tijd of in mijlen. Een paar jaar geleden is echter de afstand van 4 mijl net zo veranderlijk gebleken als de mijl is, de route wipte van 6,2 km naar de huidige afstand.
Een vier mijl hardloopevenement is aantrekkelijk voor iedereen die niet veel loopt, zo’n route is makkelijk te overbruggen, desnoods in malle kleding, met gekke oranje pruik op of verkleed als reuze pop. Je komt deze ludieke zaken regelmatig tegen. Leuk voor het publiek, hinderlijk voor de serieuze loper.

Maar liefst 20.000 mensen doen tegenwoordig mee. De uitbreidingshonger van Loopsport Noord Nederland is groter. Men wil groeien naar 25.000 of liever nog 30.000. Die potentie moet er zijn, want wie mee wil doen moet er snel bij zijn. Al na een kwartier zijn de deelnemers bewijzen uitverkocht. Of dat echt zo is valt nog maar te bezien. Bedrijvenlopers kunnen naar hartenlust deelnemers blijven aanvullen tot ver na de inschrijfstop.

Er zijn een aantal elementen die de vier mijl aantrekkelijk maken. Allereerst de wedstrijdlopers, die in rap tempo over het parcours razen. Voor hen geen mooie of bijzondere route maar een superieure eindtijd. Het baanrecord ligt op 17 minuten en 6 seconden. Zal wel erg spannend zijn maar van die strijd krijg je als deelnemer weinig meer mee dan een speaker die aankondigt dat de lopers worden gehuldigd als je zelf nog moet starten.
Het is een echte herfstdag, deze 14e oktober. Een prima windje in de rug had deze toppers mogen helpen het record te verbeteren, dat lukte echter niet. Je vraagt je af of er ooit een loper komt die zelfs onder de 17 minuten zal eindigen. Tef (bijzonder soort graan) en het  leven op grote hoogten alsmede iedere dag heen en weer naar school lopen zorgen voor Keniaanse topprestaties. “Het zijn weer de Afrikanen” kopt het dagblad. Inderdaad Kenianen met Olympische prijzen op hun CV sprinten ruim een minuut sneller van Haren naar Groningen. Voor het merendeel van de lopers is echter een finishtijd onder de 30 minuten het meest wenselijke.
Dit jaar won de Keniaan Kipruto in 17.11 minuut, bij de vrouwen was dat Viola Kibiwott in een tijd van 19.28 (netto tijden). De gemiddelde snelheden van 20 en 22 km per uur zijn erg indrukwekkend.

Voor de gewone deelnemers en bedrijvenlopers is het veeleer sappelen om onder het half uur te komen. Velen vinden ook dat te snel en zijn al gauw tevreden met een tijd onder de 40 minuten. Trainen, goede stemming en gezond van leden zijn de voorwaarden om snel van H naar G te rennen. Wellicht is dat het meest sympathieke van deze wedstrijd. Het zet potentiële lopers en wandelaars aan tot meer. Ook bij Artemis kan jaarlijks op clinics ter voorbereiding van de 4 mijl worden ingeschreven.

imageHet parcours is merkwaardig, na wat bochtwerk in Haren de lange Hereweg richting Groningen waar je na één bocht naar de finish spurt.
Om in je eigen startvak te komen is een prestatie op zich. De ruim 20.000 lopers starten in blokken van 1000. Met een startnummer ergens in de 6000 zit ik in startvak 6. Een smalle toegang met urinoirs moet je zien te passeren. Het zijn de zogezegde zeikerds die de boel weer eens ophouden, al moet je dat in dit geval ook letterlijk nemen. De regen heeft het gras op weg naar ons startvak onder druk van ruim tienduizend voeten tot modder omgezet. Ruim op tijd staan we in ons startvak, we vernemen net dat de eerste groep al weg is. Als eenden in een eendenkooi laten de vrijwilligers na telkens een start in een startvak ons naar het volgende vak lopen. Vreemd genoeg legt iedereen de tussen liggende afstanden rennend af, een prima opwarmertje. Wel raak ik zo de overige NNZ-ers uit het vizier. Van mijn zonen zie ik alleen nog Gerard en achter mij Angela staan. Het is herfstig en koud in het vak, al doet de zon tot ieders verbazing nog een halfzachte poging om door te breken. Ik heb gelukkig een oude trui van de Zuidhorun uit 2006 aan. Zo blijf ik warm, in het laatste startvak gooi ik het verkleurde ding over het hek. Precies om 13.58 klinkt ook voor ons vak het startschot. Veel en veel te snel neem ik de benen. Ritske Boerman waarschuwt mij nog. Ik ga, om hem uit te dagen nog iets sneller, op het gevaar af dat ik nog voor ik Haren uit ben de pijp uit heb. Gelukkig winnen mijn verstandig hersencellen het van de spontane. Jammer eigenlijk, want Ritske stapt na flinke pijn in zijn benen 500 meter later uit. Ook Gerard, mijn zoon moet ik loslaten. Het lijkt wel of hij wegsprint. In de golvende massa vlak buiten Haren verlies ik ook nog eens veel gele NNZ shirts uit het oog. Ik ben duidelijk te snel weg gegaan, want ook een groot aantal mede NNZ lopers passeren mij. Dat sommigen te hard lopen in het begin moge duidelijk zijn, halverwege is het weer mijn beurt om hen te passeren.
In Haren is het gezellig druk langs de weg. Je zou het na de X Party van twee weken geleden niet denken, maar hier houden ze van een feestje. Dit keer is de politie wel attent en loopt het nergens uit de hand. Zelfs de burgemeester die verantwoordelijk is voor het reilen en zeilen op deze dag is op vakantie (volgens het Dagblad van het Noorden liet burgemeester Rehwinkel verstek gaan bij het feestje in de VIP tent van Grietje).
Na het bordje Haren staan er ineens geen mensen meer langs de kant, geen muziek, geen gedoe alleen mooie vergezichten. Ik liep onlangs bij de Dam tot Damloop, daar zou zoiets niet mogelijk zijn. Als je een hardloopfeestje organiseert dan is er overal muziek en aandacht voor de deelnemers, ook nog eens op een langer parcours. Bovendien de prijs voor een startkaartje is pittig genoeg om daar aandacht aan te geven.
Langs de weg wapperen om de kilometer grote vlaggen met de gelopen afstanden er op. Het valt velen overigens niet op wat de bedoeling van de vlaggen is. Ik zie in elk geval wel dat ik lekker op schema lig. Het is redelijk rustig op de weg, door tijd te nemen tussen diverse startmomenten is het deelnemersveld goed verspreid. Deze logistiek beheerst men hier zeer goed, daarvoor alle lof. Uit een grijs verleden herinner ik me van de 4 mijl meer zigzag lopen dan door rennen zoals nu. In de omgeving van Helpman wordt het weer drukker op de Hereweg. Regelmatig hoor ik mijn naam roepen, heel soms herken ik iemand. Herman Rinket zet mij zelfs op de foto. Na de Mylaps matten zijn we over de helft van de afstand.
imageEen enkel bandje begeleidt de lopers. Ik kan me vergissen, maar volgens mij is het minder druk langs de kant dan anders. Wellicht is de regendreiging hieraan debet.
Het leukste moment treed in als je over de brug de binnenstad bereikt. De Herestraat is barstensvol toeschouwers. Het is vernauwing in het parcours waardoor iedereen boven op elkaar loopt. Ook hardlopers, die geen zuurstof meer hebben om tot het laatst door te gaan, wandelen hier midden op de weg. Tip voor de organisatie, plaats borden waar je de snelle hardloper scheidt van de mindere. Ik verlies een paar kostbare seconden. Dankzij de klok op de Hereweg is het mij duidelijk dat ik link mijn best moet doen om onder de 31 minuten te lopen. Daardoor versnel ik nog wat en eindig uiteindelijk in 30.55 op de Vismarkt.
Vlak achter mij komt Herman Haan langzaam naar mij toe gekropen, hij doet er uiteindelijk drie seconden langer over. Bij mijn weten de eerste keer dat ik sneller dan hem finish.
Na de medaille, regenponcho en het flesje drank loop ik rustig naar het Herenhuis. De weg is bezaaid met lege sportdrankflesjes. Voor bedrijvenlopers is er een nazit geregeld. Daar tref ik de andere NNZ-ers die moe en voldaan hun tijden vergelijken.

Je weet nooit in dit leven, maar laat ik mijn best maar doen om volgend jaar, bij de 27e editie, toch onder de 30 minuten te komen. En NNZ? Die eindigt in de bedrijvencompetitie op de 35e plek. Nait slecht!

4 mijl, 14 oktober 2012 tijd 30.55 minimage

Foto’s:
Herman Rinket  foto’s diashow
NNZ:   foto’s   diashow

This entry was posted in Hardlopen and tagged , . Bookmark the permalink.

Comments are closed.