BELBUS

Buitenlopen door de leegte over het vlakke land, daarnaar verlangde ik. Een reden om me eerst eens ergens heen te laten brengen en dan weer terug naar mijn huis te lopen. Het verlangen om buiten te zijn was dermate groot dat ik op internet zocht hoe in Garnwerd te komen.
Naar Garnwerd rijden, wegens te geringe belangstelling, geen bussen op regelmatige basis. Toen ik ze nog wel zag rijden was de buschauffeur vaak de enige trouwe reiziger.

Ik belde korter dan een uur voor vertrek naar een speciaal nummer, de naam belbus eer aandoend. Het kon eigenlijk niet meer, maar toen ik vroeg of er al een busje reed deed de telefoniste toch navraag. Het kon nog net.

Bij het NS station van Winsum stond een klein busje van UVO uit Uithuizen mij op te wachten. Aan de chauffeur vroeg ik of hij in bus 35 reed. “U heeft gebeld” antwoordde hij nors. Ik stapte in. Toen ik vroeg hoe ik moest betalen kreeg ik als antwoord, van de verder vriendelijk man: “u heeft toch een OV kaart, dan is het goed”. Alleen al het bezit van mijn OV chipkaart leverde dus een gratis rit naar het 4 ½ km verderop gelegen Garnwerd. De bus was redelijk groot en vooral voor invalidenvervoer ingericht. Achterin zat nog een mevrouw, die bleef zitten toen ik uitstapte. Slingerend baande het busje over de voormalige kwelderdijk richting Garnwerd. Het landschap lag er leeg en kaal bij, aangevreten door regen en kou. De koeien allemaal op stal en in slechts een weiland schapen tegen de kou beschermd door een flinke hoeveelheid wol. Pas nabij Garnwerd kwam er weer tekening aan de horizon. De molen, dijk en uitspanning Hamming trekken een subtiele lijn in het overigens lege platteland.

Ik stap uit bij de Krassumerweg. Deze weg voert naar de nieuwe wierde van Krassum, iets ten zuiden van Garnwerd. Deze wierde werd, zoals vele andere wierden in de negentiende eeuw afgegraven. In 2005 werd begonnen met het herstel van de verdwenen wierde, waarbij gebruikt wordt gemaakt van bagger die vrij komt bij het op diepte houden van de vaarwegen in Groningen. Bij de brug kijk ik nog even naar het hoge water. Omkijkend zie je rechts café Hamming en links Ad Noorden. Ad Nooren weet raad met de Pieterpadders die langskomen. Verderop aan het hek hangt een bordje met het bericht dat je over de brug links de laatste uitspanning hebt voor Groningen. Dat ik niet helemaal waar, onderweg is er nog wel wat en aan de nadere kant staat de oude en verf vragende tent van Hamming.

Over de asfaltweg loop ik weer naar Winsum. Een reiger vliegt traag over de weilanden, auto’s razen snel langs me heen. Sommige automobilisten zelfs recht op mij af. De weg is smal, het lijkt wel alsof iedereen 150 km per uur rijdt. Na 3 km komt er weer lijn in het landschap. Ik zie de horizon van Winsum, getekend door twee molens en een kerktoren.

This entry was posted in Winsum and tagged , . Bookmark the permalink.

Comments are closed.