Ik rij er al jaren aan voorbij. Telkens als op de hoek van de Hoofdstraat (O) en Onderdendamsterweg de lichtjes weer branden wil ik er naar binnen. Kennismaken met zwarte Rie. Rie is niet donkergekleurd maar heeft ondanks haar 83 jaren een immer zwarte haardos.
Rie komt niet uit Winsum zegt ze, al woont zij er ruim 50 jaar. Ze is in de zestigerjaren van de vorige eeuw een keertje aan komen rijden.
Bij het betreden van het café word ik begroet door een grote slome herdershond en een keffend klein mormel. Ze horen bij het interieur, een heel bijzonder interieur. Ook Rie en Theo horen daarbij.
De bar is een echte bar, niets moderns is er aan de zwaar houten tapkast te zien. Ja achter de tapkast, staat een muziekapparaat. Zo’n geval waar je geen cd meer in hoeft te doen, maar waar alle muziek al inzit en je enkele maar je voorkeur voor moet opgeven. Na Freddy Mercury komt er een liedje van Hollandse snit uit de boxen. Mij is het iets te hard, kan wel wat minder. Dat gebeurt ook als het ding vastloopt. De stekker gaat er uit. Rie is verknocht aan het apparaat, al staat er volgens haar een nieuwe ingepakt achter.
Het café is weer net als ieder jaar volop met kerstlampje versierd. ‘s Winters de kerst, ‘s zomers de hanggeraniums. De Corner is ongetwijfeld een van de mooiste en prettigst onderhouden plekken om je borrel te halen.
Ik vraag voorzichtig hoeveel tijd het haar kost om al de lampjes in en om het café aan te brengen. Het antwoord komt van Theo, die aangeeft dat hij het niet mee wil maken. Als Rie de kerstdozen uitpakt gaat Theo met de honden wandelen op Lauwersmeer. Na twee middagen is het optuigen van de Corner klaar en zijn de honden voldoende uitgelaten.
Wij drinken een Berenburg. Als niet frequent caféganger lijkt me dat een passend drankje. Aanvankelijk wilde ik vooral een kop warme chocolademelk met iets hartigs. Chocola schenken ze al jaren niet meer, dus hield ik het bij die borrel.
De bar is versierd met net zoveel lampjes en kerstzooi als buiten. Het zorgt voor sfeer.
Bij Rie mag je roken, het is een éénpersoonsbedrijf. Dit immer inconsequente kabinet durfde kleine cafés niet aan te pakken. In Winsum heb je vier plaatsen waar je ‘s avonds een drankje kunt halen, in slechts een daarvan geldt nog het rookverbod. De anderen hebben asbakken op tafel.
Bij Rie is dat niet minder bezwaarlijk, bovendien steekt ze er nog een op. Ze vindt roken en drinken bij elkaar horen. Zij en Theo zijn fel gekant tegen het rookverbod. Eigenlijk is dat heel begrijpelijk, het café is meer een huiskamer dan een café. Niet te groot en overal hangen bijna persoonlijke spullen.Onder de kerstboom zelfs een handgeschreven berichtje: “Niet op de tafel zitten”. Het moet er in de Corner wel heel erg ruig aan toe gaan wil je dat verzoek niet nakomen.
Winsum
Martin Bril − 05/11/07 overgenomen uit archief van de Volkskrant
Daar was ik dan ineens in Winsum, twintig kilometer ten noorden van de stad Groningen. Het was avond, en donker….
Aardedonker.
Winsum zelf was gelukkig verlicht, zij het spaarzaam, en in het centrum trof ik herberg de Gouden Karper, al meer dan vierhonderd jaar een begrip. Het was druk en gezellig in de gelagkamer, precies zoals het hoort om een uur of zeven. Ik bestelde wat te eten en toen ik het op had, liep ik het stille dorp in. Slagerij Hasper, drogisterij Jacob Kamst, Pol, beeld en geluid, de fotowinkel van Vaszlovszky, ook voor bruidsreportages, pub Toby en café De Bron.
Die laatste zaak was gevestigd bij de brug over het Winsumerdiep, een smal watertje dat dwars door het dorp loopt. Ik stak de brug over en liep nu door de hoofdstraat. K.G. van de Noord, stofzuigers en koelkasten, Henk ten Hoor, van boven tot onder goed, een bescheiden Blokker-filiaal, J. Bierma’s groenten en fruit, juwelier Paul Pannekoek. Aan het einde kwam ik bij een klein pleintje met rechts pizzeria La Sicilia en snackbar Obergum en links café The Corner.
Ik kon het niet laten.
Aan de bar van The Corner zaten een mannetje of acht. Ze draaiden zich allemaal om toen ik binnenstapte. De meesten hadden een glas bier voor zich staan, een enkeling dronk jenever. Onder het biljart stond een stofzuiger, achter de bar een krasse dame die Rie werd genoemd, zwarte Rie, en die hier al vijfenveertig jaar de scepter zwaaide. Zo zag het tafereel er inderdaad uit – alsof de mannen er al 45 jaar zaten, niet zozeer slachtoffer van hun drankzucht alswel van harte bereid zich aan Rie’s strenge gastvrijheid te onderwerpen.
Goed.
Ik had mijn bestelling nog niet geplaatst of mijn oog viel op een vergeelde foto van een vrouw die bevallig tegen een vrachtwagen leunde. Het bleek Rie zelf te zijn. In haar jeugd was ze de eerste vrachtwagenchauffeuse van Nederland geweest, vertelde een van haar gasten trots. Zelf voegde Rie er bescheiden aan toe dat ze zowel op torpedo’s als op frontwagens had gereden en toen ik dat niet begreep, legde ze uit dat een torpedo een wagen met een neus was en een front een truck zonder neus. Daarna vertelde ze nog dat ze inmiddels 78 was, uit Zaandam kwam en voor de firma Van Seumeren uit Uithoorn had gereden, tot ze dus 45 jaar geleden hier in Winsum terechtkwam en een café begon. Sindsdien had ze 23 honden versleten en nooit kinderen gehad.
De 24ste hond kwam kort daarop binnen. Het was een enorme herdershond die door Rie zo werd begroet: ‘Kom maar bij mama schatje.’ De man die bij de hond hoorde, viel bij het dier in het niet en voegde zich tussen de gasten aan de bar. De hond likte Rie’s hand en ging op de grond liggen grommen. De mannen lachten, een beetje ongemakkelijk – alsof het niet eerlijk was dat de hond meer aandacht kreeg dan zij.
Rie gaf maar snel een rondje ter ere van haar naderende jubileum dat aanstaande zaterdag op grootse wijze zal worden gevierd, met levende muziek van Antko en Sylvia met Johnny, de gezelligste band van het Noorden. Een gejuich steeg op.
Even later stond ik weer buiten, en weer wat later reed ik door het donkere land. Hier en daar pinkelde een lichtje in de verte; een huis waar mensen thuis waren.