http://vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/14-vorden-doetinchem.kml
Het Pieterpad-gedeelte van Vorden naar Doetinchem leek mij niet echt aantrekkelijk. Doetinchem ken ik maar amper, is gelegen in de Achterhoek, (ken ik ook amper) en dan ook nog eens beroerd bereikbaar. Kortom, op voorhand had ik niets met dit traject.
Een ander nadeel bleek de warmte; het KNMI voorspelde 27 graden, maar uiteindelijk werden het er zelfs 31. Ook het Pieterpadboekje deel II gaf mij enigszins stof tot nadenken. Als een route zo wordt geprezen in een boekje dan moet er wel iets loos zijn.
Daar we redelijk laat aankwamen in Vorden besloten we alsnog te vertrekken vanuit dit prachtige plekje. Oorspronkelijk waren we van plan geweest de auto in Doetinchem te zetten en de fiets in Vorden. Met de bus naar Vorden en dan richting Doetinchem leek de meest aangename oplossing. We vertrokken dus direct vanuit kasteel Vorden. Eerst zocht ik nog een plaquette ter herinnering aan Toos Goorhuis en Bertje Jens, de bedenksters van dit Pieterpad op. De plaquette ligt op de oprijlaan naar het kasteel. Daar bruiloftsgasten het belendende restaurant in bezit hadden genomen, restte ons enkel nog een spoedig vertrek.
De oorspronkelijke route begint bij het station, dat heb ik echter niet gedaan, omdat wij de vorige keer op het terrein van het kasteel waren gestopt. Het eerste deel tot aan het gehucht Linde liep het lekker eenvoudig. Wel had ik al snel last van de warmte, de ruim 28-29 graden brandden op mijn hoofd. Bij ons startpunt bedacht ik me wel dat er veel te drinken mee moest, maar hield me relatief nog in. Later zou ik dat bezuren en moest er nog cola en water worden bijgetankt. Op warme dagen is drinken voor de hardloper een must.
De Achterhoek is hier een dun bevolkt deel van ons land, jammer genoeg ook een saai deel. Een deel dat blijkens het Pieterpadboekje in ruim 150 jaar nog steeds niet veel is veranderd. Het is dit deel van Nederland waar boerderijen zeer geïsoleerd lagen. Op deze boerderijen woonden hele gezinnen van alle generaties. De huizen langs de route waren allen zeer fantasieloos en nauwelijks inspirerend. Kortom een saai deel als je de kastelen en burchten weg zou laten en helemaal verstoken van hoogtepunten. Een ander dieptepunt was de geringe, soms vage markering van de route. Enige keren liep ik dan ook verkeerd. Na door het gehucht Linde te zijn gelopen misten we een afslag en liepen zo door over de Lindeseweg. Dankzij handig manoeuvreren van Tineke vonden we zonder al te veel omwegen weer het Pieterpad. De omweg viel nogal mee, al had ik het idee dat we in een rondje liepen. Van hier langs diverse landelijke en beboste delen op naar het plaatsje Varssel. Een onvoorstelbaar klein gehucht. Op een gegeven moment kun je daar drie van de vier borden zien die je aankondigen dat je in Varssel bent. Na Varssel loop je op het landgoed ’t Zand. Heel aardig, vooral als je weet dat hier stuifdijken liggen, dat zijn door de mens gemaakt verhogingen om de uitbreiding van zandverstuivingen tegen te gaan. Deze dijken zijn blijven bestaan en maken het gebied dan ook aantrekkelijker. Ook het feit dat de Pieterpadmakers de route langs diverse
boerderijen lieten lopen zorgt voor een hogere attractiewaarde. Een keer verdwaalden we op een erf, we liepen rechtstreeks de mestbult op, terwijl we tussen twee schuren onze weg hadden moeten volgen. Na het laatste flesje vocht kwamen we in Zelhem. Zelhem is een esdorp. Esdorpen staan op zandgronden die vanaf deze plek niet meer in die mate zullen opdoemen. Bij Kruidvat kocht ik een flesje cola en lopende langs een “Oranje café vervolgde ik mijn weg. Om kijkend naar de skyline van Zelhem zag ik een treurige buitenwijk. Het aanblik van dit dorp is door witte schimmel van lelijke nieuwbouw verknoeid. Op wat eens een prachtige Enk zou zijn geweest stond nu een nieuwbouwwijk zoals je die overal in Nederland aantreft. De temperatuur nam al maar toe, en vanaf Zelhem was het laatste deel van de tocht zeker geen pretje. Het mooie was verdwenen, geen verkoelende bossen meer, maar nog wel langzaam kruipende kilometers. Ook Tineke had het niet gemakkelijk, door de droogte waren veel zandpaden nauwelijks begaanbaar voor de fiets. In Doetinchem aangekomen bleek ik nog een heel stuk door een vreselijk saaie buitenwijk te moeten lopen. De laatste twee kilometer was de puf er dan ook geheel uit. Ik ging wandelen en kon niet meer op stoom komen. Verdroogd en verdwaasd kwam ik in het centrum aan. Direct maar naar het station en de bus was de bedoeling. Daardoor liep ik voorbij aan de opstaphalte nabij het gemeentehuis (daar trouwde broer Frank ooit eens).
Na bijna 3 ½ uur lopen zette ik mijn Garmin stil. De tocht zat erop en dat was m.i. voldoende. Na een paar glazen cola op een terrasje van een Lunchroom liepen we voorzichtig naar de bushalte. De bus van 17.33 kwam weliswaar te laat, echter de zeer vriendelijk buschauffeur vond het geen probleem om ook de fiets van Tineke mee te nemen naar Vorden.
In Vorden bleek het restaurant naast het kasteel gesloten te zijn. Jammer dan, maar in het plaatsje zelf stond een enorm aantrekkelijke bistro met overheerlijke aardbeien sorbets.
Al met al een lange en warme etappe zonder hoogtepunten. De interessantste stukken liggen tussen Vorden en Zelhem.
Route 14 Vorden-Doetinchem 26,1 km
10 juni 2006 3 uur 39 min 8,1 km/u
[flickr-gallery mode=”photoset” photoset=”72157626293966665″]