http://vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/11-hellendoorn-holten.kml
De hei en nog eens de hei, deze route is prachtig. Een beetje droogjes staat in het wandelboekje van route 1 dat er hier en daar een leuk panorama is. Echter de stuwwallen zijn op een warme lenteavond zo mooi, dat de droge beschrijving jammerlijk is.
Op school afscheid van een collega te hebben genomen kwam Tineke mij ophalen in Haren; we zetten de auto bij het Mercure Hotel en reden richting Hellendoorn. Daar er geen tijd meer was om te gaan eten kochten we onderweg nog enige zaken. Vooral de enorme emmer fruit oogde erg lekker. In Hellendoorn kwamen we tot de conclusie dat de weg slecht te fietsen zou zijn, het gevolg was dat Tineke met de auto naar ’t Lösse Hoes reed en mij mogelijk tegemoet zou fietsen.
Na mij onder het toeziende oog van Johanna van Duren te hebben omgekleed liep ik voorzichtig richting pretpark. (een mooie omgeving, te mooi voor zo’n schreeuwerige kermis).
Vlak voor de ingang van het dagjestoerisme-paradijs de weg over en het bos in. Al heel snel zie ik een te koop zijnde bouwsel, tHeidje.
De Hellendoornsebergweg iets verder afgaande sla ik het bos in. Een schitterend zandpad op. Direct al zie ik langs de weg enige uitgravingen. Daar is te zien dat de grijze A en B horizonten van de zandheuvels bij Hellendoorn ook restanten van de ijstijden bevatten. Dit 150.000 jaar gelden opgetreden verschijnsel heeft veel grint achter gelaten.
Een lelijke doorsnijding van de spoorlijn van Zwolle naar Almelo doorbreekt de idylle van het bos. Het is zelfs niet duidelijk hoe te lopen, rechtdoor dan maar. Eerst kom ik over de Noetselerberg, nauwelijks 40 meter hoog, maar met een schitterend vergezicht. De hei staat er schitterend bij. Veel bomen, dat wel, maar om de arme gronden de schoonheid van weleer te geven verwijdert Staatsbosbeheer jaarlijks heel wat struiken en jonge bomen. Over de hei lopen is fantastisch. Het is er windstil, geen mens te zien. Wel een lange weg. Onderweg verneem ik via een bordje dat ik nog 297 km te gaan heb alvorens op de Pietersberg aan te komen. Niet lang daarna begint het Sallandse Heuvellandschap. Door schitterende vergezichten ren ik langs dennenlanen, sparrenbossen. Van de waarschuwing uit het Pieterpadboekje, waarin wordt gesproken over bumper aan bumper rijdende toeristen is weinig te merken, ik loop nagenoeg alleen. Pas 4 km voor het eindpunt ontmoet ik Tineke weer. Zij zit op het hoogste punt van de Holterberg. Hoe ze daar is gekomen weet ze zelf ook niet. Na een banaan en wat drinken ren ik naar beneden. 
Een andere loper gaat mij voor. Heel wat sneller, maar dat is niet zo gek, ik moet almaar uitkijken om niet te struikelen. Het laatste stuk gaat over de Oude Hellendoornseweg, een schitterende beukenlaan. Mij storend aan weer een bouwsel in het bos blijkt dat om een bouwlocatie te gaan voor hotel ’t Lösse Hoes. Daar komen wij te slapen in een huisje, Vijverberg.
Route 11 Hellendoorn Holten 15 km
12 mei 2006 1 uur 13 min 8,9 km/u
[flickr-gallery mode=”photoset” photoset=”72157626293834125″]