Café Griensteidl stond vroeger onder een andere naam bekend, namelijk als „Café Größenwahn“ (Café Grootheidswaanzin). Van dat café, waar ooit beroemde kunstenaars een hele middag over een kopje koffie deden is niets meer over. Het verdween al in 1897.
Het café ligt aan de Michaelerplatz tegenover het oude Burgtheater en de keizerlijke Hofburg.
120 jaar nadat de eerste versie van het café verdween staat het volgens diverse Weense kranten weer op de nominatie om te verdwijnen. Dit keer waarschijnlijk niet zo liederlijk als toen, maar toch lijkt het erop alsof dit prominente koffiehuis van de kaart zal verdwijnen.
Het is buiten koud als we binnenkomen, we wachten netjes op de ober die ons een tafel zal wijzen.
Bij binnenkomst valt gelijk een kast met meerdere encyclopedieën op en een journaalkast. De grote zaal is licht crème en aan de hoge plafonds hangen bollen, lampen die niet echt sfeer verhogend zijn. Na de in pak gestoken ober komt een zeer gezette dame aan onze tafel om de bestellingen op te nemen. We zitten aan het raam, door de gordijntjes zie je aan de overkant een halfnaakte stenen man, een van de beelden waarmee de Hofburg is bekleed.
Café Griensteidl werd in 1847 door apotheker Heinrich Griensteidl geopend. Ontspanning en een goed gesprek moeten betere geneesmiddelen zijn dan de pillen van gedroogde regenworm en boomschors moet hij hebben gedacht. Al snel werd het café een ontmoetingsplaats voor schrijvers, dichters en hun recensenten. Ook politici vonden hier hun tafeltje, zowel de enge nationalist Schönerer als de socialisten Adler en Austerlitz discussieerden over de beste manier waarop je het keizerrijk in zijn nadagen aan zijn einde kon helpen. Onder het raam van de keizer ontstond hier het hoofdkwartier van de Arbeidersbeweging.
Alleen al de entree met grote hal en vide zijn meer dan de moeite waard. Toch voel je je er wat verloren. Ons eerste doel, het planetarium viel zelfs tegen. We bekeken er een onheilsfilm met een happy end. Het ging over enorme catastrofen die het heelal te wachten staan, maar die uiteindelijk in tijd en ruimte nog erg ver van ons liggen. Na de film zwierven we nog door de zalen, hier kun je je uren vermaken is de conclusie. Nooit eerder zag ik zoveel artefacten uitgestald in van die ouderwetse museale vitrinekasten. Steentje naast steentje, insect naast insect en dat meer dan 30 miljoen stuks. Het onmogelijk ze allemaal tegelijkertijd zien, daarom is altijd wel een thema tentoonstelling. 
Dit jaar bezocht ik drie keer een kerstmarkt. De eerste keer was in Leer, de andere twee keer lagen op een bekendere locatie, namelijk in Wenen voor het Raadhuis en op het Maria Theresia plein.
Een kerstmarkt begint pas sfeer te krijgen als de schemer invalt en de lampjes alle prullaria extra aantrekkelijk maken. Ook de glühwein lijkt dan extra kruidig te smaken. 
Boze burgers van de Verenigde Staten kiezen een boze president, maar ook in Nederland schieten de boze-mensen-partijen als paddenstoelen uit de grond. Het lijkt wel alsof de mens ‘boos’ als ideologie omarmt. 
Het stille ochtendstrand is gekleurd met vrolijk ogende strandkorven. Op deze warme dag zal de uitbater goede zaken gaan doen. We zijn te vroeg voor de koffie, die krijg je hier pas na tienen. Gelukkig is er een aardige koffietent, waar men bereid is eerder te schenken. Onze boot vertrok al om half acht, zelfs in de vertrekhal was alles nog gesloten. Het eiland heeft als leus: “Als u een dagje naar Borkum komt bent u voor het avondeten weer thuis”. Dat klopt omdat de laatste boot om zes uur van het eiland vertrekt. Nooit eerder was ik op Borkum geweest, voornamelijk omdat ik bij het eiland altijd onaangename Duitse associaties krijg. De Kaiser liet hier een fort bouwen en soms lijkt het alsof het stof van pas gepoetste leren laarzen nooit is verdwenen. Straten met namen van Bismarckstraße en Hindenburgstraße of Hohenzollern op een hotel verwijzen naar dit griezelige nationalisme. Ik herinner mij ooit gelezen te hebben dat er een eilandlied was dat de gasten dagelijks samen op het strand zongen. De tekst is snel op internet gevonden:
Even zitten op de plek waar mensenverachter en misdadiger nummer 1 van de DDR van 1957 tot november 1989 de scepter zwaaide. Zou op de stoel van deze mensenverachter, moordenaar en politieke misdadiger ook een zweetdoekje hebben gelegen die later in een weckfles werd bewaard om hem te kunnen opsporen?
In Berlijn is na de hereniging niet alles samengegaan. Er zijn meerdere dierentuinen, maar ook opera’s, universiteiten en zelfs twee centra te weten Kurfürstendamm en Alexanderplatz. De eerste raakt wel steeds meer de status kwijt die het ooit had. Was tot 1989 het oostelijk deel een slaapstad, nu is Kurfürstendamm aan het versuffen, hoewel daar nog steeds dure en luxe winkels staan. 
De hype van 2016 is ook in Berlijn geëxplodeerd. Zo zat ik gisteren in een restaurant en vroeg de ober mij op welk level ik zat. Zijn conclusie “Sie sind viel Unterwegs” en dat klopt natuurlijk.
Berlijn afficheert zich graag als Fahrrad Freundlich. Vergelijk je dat met hoe wij in Nederland fietsen dan zijn er wel zeer grote verschillen. Zo zijn er minder fietspaden in de Duitse hoofdstad en is de omgang met fietsers duidelijk anders. Berlijn is veel minder fietsvriendelijk dan Nederland, vandaar dat ons land door menigeen als voorbeeld wordt gezien. Wie hier op de fiets wil overleven en zich gemakkelijk door het verkeer begeven raad ik aan een aantal zaken ter harte tee nemen. Hieronder staan tien tips waar je rekening mee kunt houden. 
