DE STOEL VAN MIELKE

Even zitten op de plek waar mensenverachter en misdadiger nummer 1 van de DDR van 1957 tot november 1989 de scepter zwaaide. Zou op de stoel van deze mensenverachter, moordenaar en politieke misdadiger ook een zweetdoekje hebben gelegen die later in een weckfles werd bewaard om hem te kunnen opsporen?
Puur uit minachting voor deze mensenhater ga ik achter zijn bureau zitten in zijn oersaaie en suffe kamer. Hier besloot de opperste DDR griezel gezinnen uit elkaar te halen en liet hij weldenkende dissidenten opsluiten. Omdat hij een hekel had aan personen met een titel liet hij o.a. medewerker Werner Teske ter dood brengen (in 1981).

Al in 1931 vermoordde mielke twee onschuldige politieagenten, een daad waarvoor hij in 1993 alsnog een straf van zes jaar kreeg. Uiteraard werd hij na de val van de muur alsnog veroordeeld voor zijn misdaden. De man was willens en wetens een nare bureaucratische misdadiger. De Duitse justitie liet hem echter in 1995 vrij wegens zijn gezondheid. Daarmee aangevend dat medemenselijkheid bestaat uit mededogen.
Roemloos en eerloos stierf hij op 92-jarige leeftijd in Berlijn.
De kamer waarin ik zit heeft het meeste weg van een gevangeniscel, saai, fantasieloos en vooral veel hout. Zware eiken meubelen en suffe plaatjes op de muur. De eerste keer dat ik in het gebouw kwam was alles aftandser en verlopener. Goed herinner ik mij de kantine nog waar een dame in DDR schort ons van een slap kopje (DDR?) koffie voorzag.
Inmiddels is het pand opgeknapt voor ruim 11 miljoen euro. Het is een echt museum. De kamer van mielke is nog steeds niet met een camera bewaakt, al loopt er wel een potige dame over de 3e etage rond. Even zitten op de stoel die er opgeknapt uitziet.

De ruimte waar mielke resideerde ademt de sfeer van een directeurskamer uit de jaren 60 van de vorige eeuw. Twee oeroude telefoons staan op zijn bureau, naar verluid was de opperste baas van de MfS (ministerie voor staatsveiligheid, kortweg stasi) doodsbenauwd dat hij ook afgeluisterd werd. Achter zijn bureau een kamer om rustig te werken en opvallend genoeg, een eigen badkamer en wc. Alles lijkt tot in de puntjes geregeld. Er ligt zelfs een kaart waarop precies staat hoe het ontbijt van deze moordenaar moest zijn.
De laatste handeling in het openbaar was mielkes toespraak in de Volkskammer in 1990 van de toen nog bestaande DDR. Hij zie toen: “ich liebe – ich liebe doch alle – alle Menschen! Na liebe doch! ich setze mich doch dafür ein! Het ontbrak hem in elk geval aan zelfkennis deze paranoïde idioot. In een andere zaal zie ik een rood koffertje, met belastend materiaal voor erich honecker. Deze staatschef van de DDR had namelijk tijdens de Tweede Wereldoorlog nogal met de nazi’s geheuld. Met het rode koffertje kon mielke de staatschef onder druk zetten wanneer hij wilde.  

(ter verklaring van een verschrijving: namen als hitler,  mielke, stasi en nazi schrijf ik altijd met een kleine letter, het laat zich raden waarom)

Berlijn, 11 augustus 2016

This entry was posted in Duitsland, Reis foto's, Reizen and tagged . Bookmark the permalink.

Comments are closed.