BORKUM eens…..

Het stille ochtendstrand is gekleurd met vrolijk ogende strandkorven. Op deze warme dag zal de uitbater goede zaken gaan doen. We zijn te vroeg voor de koffie, die krijg je hier pas na tienen. Gelukkig is er een aardige koffietent, waar men bereid is eerder te schenken. Onze boot vertrok al om half acht, zelfs in de vertrekhal was alles nog gesloten. Het eiland heeft als leus: “Als u een dagje naar Borkum komt bent u voor het avondeten weer thuis”. Dat klopt omdat de laatste boot om zes uur van het eiland vertrekt. Nooit eerder was ik op Borkum geweest, voornamelijk omdat ik bij het eiland altijd onaangename Duitse associaties krijg. De Kaiser liet hier een fort bouwen en soms lijkt het alsof het stof van pas gepoetste leren laarzen nooit is verdwenen. Straten met namen van Bismarckstraße en Hindenburgstraße of Hohenzollern op een hotel verwijzen naar dit griezelige nationalisme. Ik herinner mij ooit gelezen te hebben dat er een eilandlied was dat de gasten dagelijks samen op het strand zongen. De tekst is snel op internet gevonden:

”„An Borkums Strand nur Deutschtum gilt, nur deutsch ist das Panier. Wir halten rein den Ehrenschild Germania für und für! Doch wer dir naht mit platten Füßen, mit Nasen krumm und Haaren kraus, der soll nicht deinen Strand genießen, der muß hinaus, der muß hinaus!“. De plaatselijke dominee dirigeerde en enthousiasmeerde het zingen van dit lied.

Aangekomen op het eiland brengt een eftelingtreintje ons in ca. 20 minuten naar een disneystationnetje. Daar kunnen we een fiets huren en ligt 125 km hobbelig fietspad met raadselachtige wegwijzers voor ons. Ze missen hier de ANWB.

Al spoedig fietsen wij langs een merkwaardig oorlogsmonument. Nooit eerder heb ik meegemaakt dat gevallenen in de strijd, slachtoffers van krijgsgevangenschap, alsmede zeven gelynchte Amerikanen op één plek worden herdacht. Deze Amerikanen werden op 4 augustus 1944 door de plaatselijke bevolking, onder leiding van Burgemeester Akkermann op het dorpsplein vermoord.

We gaan verder op het atol-achtige eiland met zijn hobbelige paden. Eerst rijden we richting Norddünen waar we direct in een Ruhezone belanden. Liefhebbers van duidelijke uitleg over de locale flora komen hier volop aan zijn trekken. Bij ieder stuk kruid en groen staat een beschrijving. Het is lastig om op dit eiland te verdwalen maar net zo lastig is het om de weg naar het plaatsje Ostdünen te vinden. Na wat omzwervingen blijkt het een gehucht te zijn dat bestaat uit twee etablissementen, één manege en drie huizen. Het is prachtig weer met een licht briesje en een fel zonnetje. Een stukje op de top van de dijk fietsend lijkt aantrekkelijk ware het niet dat de hobbels en het slechte wegdek je de lust al spoedig ontneemt. Weer aangekomen in Borkum-Stadt verbazen we ons over de vakantiewerkzaamheden voor het strand. Met kletterend geluid gooit een grote hijskraan rotsblokken in zee. Het lijkt erop dat ik me er als enige aan erger. De vele badgasten blijven genieten in hun korfjes.

Terug op de Reede van Borkum (haven) is het erg vol. Op deze prachtige augustusdag lijkt heel Groningen de oversteek te hebben gemaakt. We weten de boot te halen en zijn voor het avondeten thuis.

Foto’s

Borkumlied

This entry was posted in Duitsland, Reis foto's, Reizen and tagged , . Bookmark the permalink.

Comments are closed.