Wie naar de Noordkaap reist is bezig met flauwekul. Er is maar weinig waar van het verhaal dat dit het noordelijkste stukje Europa of iets dergelijks is. Wie hier heen reist gaat naar het noordelijkste stukje Europa dat enigszins eenvoudig te bereiken is. Je moet er geld voor over hebben en wat tijd om er te komen, maar veel spannender is het niet. De Noordkaap is de hele dag online te zien op : http://nordkapp.livecam360.com/cam3/flash/main.php. Het scheelt je hemelsbreed ca. 2500 km en voorkomt de teleurstelling van genept te worden.
De Noordkaap op het eiland Magerøya is niet het noordelijkste punt van Europa, dat is Kaap Fligely op de eilandengroep Frans Jozefland, dit behoort ook nog tot Europa. Het ligt ca. 600 km ten noorden van de Noordkaap. De Noordkaap is zelfs niet het noordelijkste puntje van het Europese vasteland, dat is Knivskjelodden, zo’n anderhalve kilometer noordelijker. Om daar te komen moet je echter je auto op een parkeerterrein neerzetten en vervolgens 16 km wandelen. Het noordelijkste punt van het vasteland van Europa in enge zin (zonder eilanden) is het iets oostelijker gelegen Kinnarodden. Om daar te komen moet je 24 km wandelen. Kortom, de Noordkaap is voor de makkelijk reizigers. Nou ja, makkelijk. Op de laatste 25 km voor de kaap zie je heel wat fietsers en een enkele wandelaar ploeteren om er te komen.
De vraag luidt natuurlijk, als dit niet het noordelijkste noorden is, wat doen we hier dan? Is het er mooi, exotisch, extreem? Het wordt nog gekker als je je bedenkt dat het hele instituut Nordkapp bestaat uit allerlei vreemde objecten. De Noordkaap ligt op 71° 10’ 20” NB, het is dus een geografische aanduiding. Alles wat je op de Noordkaap meemaakt heeft niets, maar dan ook niets te maken met deze plek op de aardbol. Als geograaf denk ik bij een plaatsaanduiding onmiddellijk aan het belang dat de mensheid hier heeft, of aan de natuur. Eventueel nog aan de krachten van de elementen of de geologische geschiedenis. Nagenoeg niets van dat alles, er is zelfs zoveel mogelijk gedaan om die elementen te verstoppen.
De Engelse zeevaarder Richard Chancellor gaf deze plek de huidige naam. Hij interesseerde zich helemaal niet voor deze kale rots, maar passeerde haar in 1553 op zoek naar de noordoostelijke doorvaart naar Indië. Die tocht werd een chaos, hij verloor de drie andere schepen onderweg en kwam uiteindelijk in Archangelsk terecht. De drukke handel tussen Engeland en die stad waren uiteindelijk toch nog profijtelijke. Pas veel later hadden anderen belangstelling voor de lastig bereikbare kale rots. Een enkele koning kwam hier ooit, zoals in 1907 de Thaise koning Chulalongkom en in 1853 koning Oscar II, toen koning van Noorwegen en Zweden. Beiden hebben een gedenkplek. Oscar buiten een gedenknaald en de Thaise vorst een museumachtig iets. Het kan gekker, tegenover de tempelachtige ruimte van Chulalongkom is een andere ruimte, de oecumenische St. Johanneskapel. Als ik er binnen kijk zie ik mensen in gebed voor…..ja voor wat?
Hoogtepunt is de lichtshow verderop in de uitgehakte rots. Een enorme zaal speelt psychedelische muziek met nog psychedelischer lichteffecten. Geen idee wat je er mee moet, het is ronduit fantasieloos en ergerlijk. Wellicht niet voor niets dat daar bijna geen mens zit. Een tiener met een lichtbol op zijn kamer doet het beter.
Achter in de zaal een verstopte zware piepende deur naar de Kings View. Het is niet duidelijk of deze deur door een koning werd gebruikt, of dat het uitzicht er mooier is. Ik beklaag in elk geval de koningen die er moeten kijken. Er is niet veel meer te zien dan drie grijze muren, waarvan er een met hout is betimmerd. Boven op de rots is het minder winderig en zie je meer.
Daar je bij aankomst op de rots een bedrag van 245 kronen moet neertellen veronderstel je er wat voor te krijgen. De panoramafilm is onze laatste hoop, eerder in Canada hadden we er een mooie ervaring mee, dus wie weet. De grote bioscoopzaal zit vol lieden die hardop praten, het stemt niet hoopvol. Het panoramadoek ook niet, dat bestaat uit drie schuin tegenover elkaar geplaatste slecht passende schermen. De drie projectoren zijn ook nog een verschillend van kwaliteit waardoor de kleuren niet passen. Het geheel werd ook nog eens onscherp geprojecteerd. De inhoud van de film is magertjes, veel hardlopende rendieren, sneeuw en de zon, en het mist een duidelijke lijn. Kortom de moeite van het bekijken niet waard.
Ik ga niet meer over de tentoonstelling met ellenlange teksten beginnen, als ik dat doe maak ik die toeristentrol bij de veel te dure toeristenwinkel nog aan het huilen. Wie naar de Noordkaap gaat, wees in elk geval bewust van dit fantasieloze gebeuren.
De zon staat prachtig aan de hemel als wij er aankomen, met heel veel fantasie zie je in de verte Spitsbergen liggen. Je kijkt uit over de intens blauwe en eindeloze Barentszzee, mooi, lieflijk en gevaarlijk. Wie van de rand van de rots naar beneden valt is er geweest. Hekken voorkomen ongelukken.
Ieder jaar komen hier een kwart miljoen toeristen. Een camper die hier niet heeft gestaan doet eigenlijk niet mee. Op het rotsplateau staan dan ook honderden campers die er bijna allemaal vele dagen over hebben gedaan om hier te komen.
Het is koud, hooguit 10 graden, de snijdende wind maakt het niet aangenamer. We lopen naar de rand van het plateau bij de reusachtige wereldbol. Iedereen wil op of onder de bol op de foto, allen kijken met een gelukzalige blik van: “Kijk eens, het is ons gelukt”. De blauwe zee achter de fotograferende mens ruist immer door. Dat zal ook zo blijven lang na ons verdwijnen, de rots staat er nog maar miljoenen jaren en kan nog wel een tijdje mee.