Nijmegen is een loop-knooppunt, ik denk daarbij aan de vierdaagse, het zuidelijk deel van het Pieterpad en één dag per jaar is er de Zevenheuvelenloop. Ik heb overigens het aantal heuvels onderweg geteld, maar aan zeven ben ik niet gekomen. Wellicht dat de loop dan ook is vernoemd naar de Zevenheuvelen weg. Daar immers staan meerdere herkenbare monumenten die direct betrekking hebben op deze 15 km loop.
Als je wilt deelnemen aan deze wedstrijd ben je bij inschrijving nagenoeg verplicht een treinkaartje te bestellen, zo niet dan is de prijs dermate dat het niet anders kan dan dat je al snel een dief van je eigen portomonnaie bent.
De Zevenheuvelenloop wil naast de schoonheid van de omgeving ook nog eens de schoonste en groenste wedstrijd van ons land genoemd worden. Ze doen er dan ook veel aan, naast de treinkaartjes gebruikt men slappe kartonnen bekertjes en zie je overal plastic afvaltonnen.
Met de trein van 09.40 vertrek ik vanaf het druilerig Winsumer stationnetje. Andere Artemissers zie ik niet, die hadden een eerdere trein genomen.
Gelukkig koos ik voor deze treinreis, de anderen moesten tot hun ongenoegen ondervinden wat de NS verstaat onder inzet van extra treinen. De hele weg had ik een rustige zitplaats, terwijl een uur eerder dat dus anders was. Nadeel van later weggaan was dat er voor mij, na aankomst in Nijmegen, niet veel meer tijd overbleef om rond te kijken. 
Bij de ABN-AMRO zet ik mijn tas neer en krijg daar zowaar een echt kluisje voor aangewezen.
Na mijn waardevolle spullen te hebben afgegeven en me overdekt rustig te hebben omgekleed moest ik nog naar het startvak. Ik had een sticker voor het bruine vak op mijn startnummer staan.
Dat bruine startvak was echter nog een eindje lopen, gelukkig kon ik de grote stroom volgen om tijdig klaar te staan voor het startschot. Hoewel de hele binnenstad leek te zijn afgesloten moest ik me wel tussen de bezoekers en traag voortkruipende auto`s naar mijn vak doorwormen. Ieder vak heeft 1000 deelnemers, als ik bij mijn vak aankom ben ik een van de laatsten.
De start ligt vlak bij het Sumatraplein, duizenden lopers kijken in afwachting van het startmoment erop uit. Alle kleuren van starters die niet op de Groesbeekse weg beginnen komen langs dit plein. 
Het bruine vak waar ik in sta mag als eerste groep van de half twee starters beginnen. Toch duurt het nog ruim een kwartier alvorens ik het gepiep bij de loopmat hoor. De speaker is op dat moment bezig met de binnenkomst van de supersnellen van deze run, Kenianen en Eritreërs. De Keniaan Nicholas Kipkemboi komt als eerste over de meet in een tijd van 42.01. Op een groot scherm zie ik iets later zijn achtervolgers binnenkomen.
Ik begon deze middag voor het station van Nijmegen in een plastic regenponcho, maar precies op het moment van de start wordt het droog en breekt er direct zonnetje door.
Aan deze 29e editie doen dit jaar ruim 32.000 deelnemers mee. Dat kun je goed merken op de Groesbeekse weg. Het komt regelmatig voor dat mensen tegen elkaar aanlopen en duwen. Het is soms een enorm gefrummel. Tegenover de Heiligland stichting struikelt een deelnemer die met veel gevloek en getier zo goed en kwaad als mogelijk wordt ontweken. Het ziet er dan ook niet naar uit dat men zich aan de oproep en borden van de organisatie houdt. Deze zou graag willen dat de snellere links en de langzame lopers rechts aanhouden. De vraag is natuurlijk, wat is snel, ik vind dat ik redelijk vlot doorloop, dus ben ik snel. Geheid dat de Keniaan Kipkemboi of Tirunesh Dibaba de snelste vrouw afkomstig uit Ethiopië daar toch heel anders overdenkt.
Op de grens tussen de in elkaar overlopende Groesbeekse weg en de Nijmeegse baan komt een heftige stijging. Ik zie dan ook voor het eerst lopers die afhaken en terugwandelen. Over de traag wandelende groepen wil ik het maar niet hebben, rechts houden doen ze helaas niet. Later kom ik nog meer tegen die, voor ze voorbij de helft van het parcours zijn wandelend of zelfs hinkelend teruglopen.
Jammer, want de omgeving van de Zevenheuvelenloop is het waard om ervan te genieten. De laatste herfstbladeren zitten in bruine pracht nog aan de bomen. De uit zand, klei en leem bestaande stuwwallen bieden hier al duizenden jaren de gelegenheid voor deze prachtige bomenbiotoop. Dankzij de steile stuwwallen kijk je soms neer op de horden lopers die naar beneden lopen, even mooi is het als je ze ziet stijgen. Menig fotograaf zal op dat soort plekken een foto hebben geschoten.
Na de Nijmeegse baan slaan we de met bomen begrensde Derde baan in. Daar staat de eerste waterpost. Na de slechte ervaring op Terschelling ben ik nu extra alert. Toch hier weer een dame die spontaan stopt en denkt dat ze alleen is. Gelukkig voorzag ik ditmaal wat er kon gebeuren en uiterst venijnig laat ik haar merken dat ze ze niet op een rij heeft. Die frustratie is er uit!
Van de met vals plat vergeven Derde Baan draait de stoet lopers de Zevenheuvelen weg op.
2012-1118 NIJMEGEN Zevenheuvelenloopl
.
Een paar weken geleden liep ik hier ook nog. De Zevenheuvelen weg tussen Groesbeek en Berg en Dal is de locatie voor recreanten. Het is een bijzondere weg want wandelaars, hardlopers en fietsers begeven zich het hele weekend massaal op het parallel lopende deel hiervan.
Zoals ik al aangaf is het hier in het Nijmeegse heuvellandschap goed recreëren. Voor hardlopers en wandelaars, er komen hier nogal eens Pieterpadlopers, zijn de vele aanstormende racefietsers bedreigende elementen. Toen ik er de laatste keer liep was dat in het schemerdonker een extra risico.
Samen met vele anderen passeer ik het beeld van de hardloper, een van de weinige beelden die in Nederland aan een loopevenement is gewijd. In de berm staan kleine paaltjes met afstanden van de loop, deze Zevenheuvelenweg neemteen bijzondere plek in sportief Nederland in.
Bij Berg en Dal draaien we van de Zevenheuvelenweg af. In de bocht een politieagent die enthousiast de menigte op zijn mobiel vastlegt. We zijn het 10 km punt gepasseerd. Ik loop nog erg vlak, al zal de laatste lange klim op de Oude Kleefse baan het me niet gemakkelijk maken. Het gezegde hardlopers zijn doodlopers krijgt hier een andere klank, we passeren immers de monumentale begraafplaatsen van Nijmegen.
De laatste kilometer is voor iemand die de drukte van een massa-evenement waardeert prachtig. Rijen dik en op tribunes staan mensen de vele finishers te begroeten. Je vraagt je af of men traint voor de Via Gladiola van de Nijmeegse vierdaagse of dat men dat hier gewoon is.
Ik passeer de meet met moeite, want op de grond ligt een loper die ter aarde is gestort en door ambulancepersoneel wordt afgevoerd. Uitgerekend voor de rode finishmatten persen de lopers zich op elkaar.
Bij de ABN Amro haal ik, na de medaille in ontvangst te hebben genomen, mijn spullen. De terugreis uit Nijmegen gaat tot Zwolle nog gemakkelijk, ik kan er zitten. Tussen Zwolle en Groningen kom ik in de zondagse proptrein en moet ik de reis staand vervolgen.
Nijmegen, 18 november
NETTO TIJDEN
2012, 1.18.05
2004, 1.13.28
2003, 1.20.36