“Dat is vast en zeker Angelique niet” hoor ik telkens roepen. Een tiental keer kreeg ik deze opmerking naar mijn hoofd geslingerd. Amsterdammers nemen geen blad voor de mond en er tegen in gaan had geen zin. Eerlijk gezegd vond ik het wel leuk, wist ik tenminste dat men over mij sprak. Door een misverstand had Angelique twee startnummers, waarvan ik nummer 592 overgenomen had. Op het startnummer dat ik op buik en rug draag staat haar naam groot geschreven. Enige dagen voor ik het nummer kon overnemen was ik al op Marktplaats op zoek gegaan naar een mogelijkheid om mee te doen aan de 28e editie van misschien wel het grootste hardloopevenement van Nederland.
Twee keer eerder nam ik deel aan deze wedstrijd van de Prins Hendrikkade in Amsterdam tot over de dam in Zaandam.
Gekleed in het loopshirt uit 2007 en met het startnummer van Angelique stond ik in alle vroegte te wachten op het startschot. Om zover te komen moest ik eerst een trage en eenzame treinreis via Deventer doorstaan. Het enige troostrijke was een schitterend ochtendlandschap. Zon, mist en stilte. In Haren lagen nog geknakte bomen, kromgetrokken verkeerspalen en er reden zowaar meer mensen dan ik verwacht had. Ook ’s avonds zag ik druk ramptoerisme rond de plekken waar het gedonder had plaatsgevonden.
Ik moest in Amsterdam mij behoorlijk haasten, de te zware tas in bewaring geven bij PTT auto 1 nam enige tijd in beslag. Deze wagen brengt als eerste de loper eigendommen naar Zaandam en stond dus helemaal vooraan in de rij. Vandaar naar de start was wegens drukte geen doorkomen aan. Ik besloot dan ook maar via de Wallen en de Zeedijk om te lopen. Amper drie minuten voor de start
betrad ik het blauwe vak. Daar staan Tom Houtman en Angelique Nienhuis al enigszins lachend naar mijn nummer te kijken. Na de foto met onze nummers (591 en 592) volgde al spoedig het startsignaal. De mannelijke deelnemers zetten de achtervolging op de vrouwen in, het verschil tussen de eerste man en eerste vrouw was 6 min en 4 sec. De organisatie oordeelde dan ook dat dat tevens het verschil tussen het startmoment voor beide seksen zou zijn. Angelique trok zich daar overigens niet veel van aan, zij startte samen met Tom en mij, zoals wel meer vrouwen dat deden.
Tot de IJ-tunnel kon ik beiden makkelijk bijhouden, eenmaal de daling ingezet haakte ik af. Mijn benen voelden goed en dat zo houden is de grootste uitdaging. Na 5 jaar doe ik immers weer mee en een volgend jaar zie ik wel zitten.
Met verbazing kijk ik naar een groot aantal deelnemers die muziek meenemen voor onderweg. Rustig lopen tijdens een Dam tot Damloop is er namelijk niet bij. Iedere kilometer is behangen met een muur van muziek, voor sommigen herrie. De soms keiharde muziek is niet alleen door de organisatie neergezet, maar ook klinkt uit menig woonhuis een onvoorstelbare kolere herrie. DJ Bug kon daarbij overigens niet meer stuk. Net op het moment dat er een dipje ontstond (bakje te koud water viel verkeerd) bracht hij in zijn show het geluid van een wegrijdende locomotief ten gehore. Verder vernam ik Country en Western muziek, smartlappen, House en goude ouwen. In Zaanstad klonk uit een privé schuurtje zoveel herrie dat ik mijn maag voelde trillen. Sfeervol was alles zeker. 2012-0923 AMSTERDAM dam tot damloop
Direct na de start begint het genieten. Langs de aloude Oosterdok haven schoten we direct onder het IJ. Al naar beneden zakkend lijkt het alsof Nemo de rol van de Titanic overneemt en langzaam in de veen ondergrond wegzinkt. Nemo is overigens een science center met doe- en ontdekdingen over wetenschap en technologie. De lengte van de tunnel is behoorlijk, naar beneden gaat overigens nog wel, maar de trage opgang behoort tot de categorie gemeen vals plat. Van vijf jaar terug herinner ik mij nog de stank van uitlaatgassen, die nu verdwenen lijkt.
Boven gekomen ontluikt het vroege voorjaar zich in alle pracht. Het is schitterend weer, de zon zorgt zelfs nog voor enige warmte. Het gevolg is dat een enkele hardloper zijn shirt uit doet.
Amsterdam-Noord lijkt mij zo dicht bij de stad gelegen een uitstekende plaats om te wonen. Het kan natuurlijk ook zijn dat wij langs de mooiste plekken komen, daarvoor ken ik het gebied niet. Op zijn Amsterdams wordt hier iedere loper hartelijk begroet. Ik moet vooral hier vernemen dat men niet in een seksewisseling gelooft.
Hier passeren de eerste business runners mij. Ze zijn meestal in een PTT-post shirt gestoken.
Soms lijkt het overigens dat we te vroeg langs komen. Een aantal orkesten is zijn instrumentarium nog aan het uitpakken. Er zullen deze dag nagenoeg 50.000 deelnemers voorbij rennen, nog tijd zat zal men gedacht hebben.. Een enkel café is al geopend, mannen met een zondagochtendpilsje moedigen Angelique in vol enthousiasme aan. Net als de latere nummer 1, Leonard Komon krijg ik bij de 10 km een dip. De voornaamste reden moet het te koude ingeschonken water zijn waardoor er een paar krampscheuten ontmoedigend werken. Het is ook warm en de naam Peter is verdwenen. Peter is een loper die ik bijna voortdurend in het vizier hou. Schijnbaar heb ik toch flink doorgerend en was ik hem gepasseerd, want hij haalt me pas in als de dip op zijn dieptepunt is.
Er zijn volgens de politie (die ook meeloopt) ruim een kwartmiljoen mensen op de been om het spektakel te bekijken. Zelfs langs diverse autowegen staan auto’s geparkeerd met bermtoeristen. Deze kijken gemoedelijk vanuit een klapstoeltje naar de doorkomst van hun familielid of relatie. Diverse spandoeken doen daar in elk geval gewag van, maar andere lopers worden gelukkig ook volop aangemoedigd.
De hele dag vliegt een helikopter boven het parcours, in de verte zie ik dat die op een gegeven moment rondcirkelt. De eerste lopers zijn dan binnen. RTV-NH zendt de loop continue live uit. De laatste anderhalve kilometer loop je als het ware op vleugels. De organisatie is ook hier perfect. Dranghekken met heel veel toeschouwers moedigen iedere loper aan. Als ik later richting station ga zie ik dat de mensen er rijen dik staan.
Over de Beatrixbrug gekomen zie ik rechts van mij de Zaanse dam. In de verte beneden mij is de finish. Een extra spurt wil ik niet riskeren dus kom ik redelijk fris binnen. Na drank, sultana en een medaille zoek ik mijn spullen en begeef me door de menigte op weg naar het station, waar ik nog een blik werp op de zogenaamde Fusion architectuur. Een extra trein vertrekt om 13.11 via Amsterdam en Deventer naar het noorden.
Uiteindelijk bleek mijn eindtijd beter dan ooit. In 2005 was het 1:35:32, 2006 was het 1:28:57, in 2007 ging het iets sneller, 1:26:45 om dit jaar te eindigen in een tijd van 1:24:48.
Amsterdam Zaandam, Dam tot Dam loop. 10 mijl) 16 ,1 km, tijd 1:24:48 Mannen 55+ 29e
Links
Radio TV: http://www.rtvnh.nl/sport/87925/De+Dam+tot+Damloop+in+43+minuten
Fotoalbum: http://artemis.phanfare.com/5764499