2012-0916 Meerwijck, een echte natuurloop

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Meerwijck gehoord. Ja, natuurlijk ken ik het Zuidlaardermeer met Bloemert en weet ik dat er nogal wat watersport mogelijkheden zijn. In mijn beleving van onze provincie begonnen daarna de aardappel en bietenvelden. Dit gebied kent, voor zover ik weet, enkel lintdorpen met lelijke tapijtboerderijen met veel vergane glorie.
Na een weekend Meerwijck ben ik daar echter op terug aan het komen. Wie hier nog nooit is geweest zal er zeker een kijkje moeten nemen. Het succes aan de Drentse kant van dit meer is jaren later zelfs beter uitgevoerd aan de Groningse kant.

Ook de Meerwijck Natuurloop kende ik niet. De eerste keer dat dit hardloopevenement werd gehouden nam de belangstelling bij mij voor de rensport wat af. De jarenlange blessure ben ik inmiddels te boven gekomen, dus tijd voor een nieuwe beleving.
De Meerwijck Natuurloop wordt georganiseerd in het kader van het Oost Groninger loopcircuit. Meestal komen daar zo’n 200-250 deelnemers per wedstrijd op af. Het mooie weer, de goede organisatie en zelfs de uitstekende plek zullen dit jaar er vermoedelijk voor gezorgd hebben dat er ruim 400 deelnemers aan de start staan op deze vroege zondagmorgen. De start is bij de camping en uitspanning Meerwijck. Na op een van de vele parkeerterreinen mijn auto te hebben neergezet schrijf ik me in. Duidelijk dat het hier het loopcircuit betreft, want ik krijg na afloop een grappig groen boekje mee voor stempels en vol met informatie. Zonder te weten dat ze er ook zijn zie ik Geert Houtman met zijn zoon Tom op het bruggetje naast het hertenkamp lopen. Artemis is zelfs redelijk vertegenwoordigd op deze plek. Naast Jan Nienhuis, de snelle 60er met zijn dochter waren ook Simone Binnema, Gerard Bekkering, John Walker en Arjen Kwint er. Na afloop zaten ze nog even gemoedelijk op het terras te genieten van het evenement.

De start vond plaats op het strand, nou ja, de weg er naast gelukkig. Wat ik overigens nog niet wist was dat dat strand toch nog een rol van betekenis zou gaan spelen. Maar liefst twee keer laten ze de deelnemers er overheen banjeren. Ik had overigens afgesproken met collega en vriend Jan Graver. Jan twijfelde aanvankelijk nog heftig over zijn deelname. Hij gaf als reden een pijnlijke spier. Vreemd genoeg raakte ik hem bij de start even kwijt, later trof ik hem echter wel weer.
Al direct na de start was het goed te merken dat de paden in het bos niet berekend waren op zoveel lopers. In ganzenpas liep ik achter de anderen aan, pas toen de wegen breder werden schoot het op en zag ik collega Jan weer lopen. Ik besloot over het verharde deel een stuk achter hem te blijven. Waarschijnlijk de reden van een negatieve split. Zoals velen weten ga ik te snel van start, om dit te voorkomen probeer ik met iemand mee te lopen die naar mijn idee gelijkmatig loopt.
Na het 3 km bordje (prima voorziening bij deze wedstrijd, iedere km een bordje) gaf Jan aan dat ik alleen verder moest. Het voor lopers o zo belangrijke beenwerk liet hem in de steek. Inmiddels had het parcours meer van een crossweg. Door de bossen, heuveltjes op en af en in de modder ging de route. Helemaal vreemd liep het op het moment dat de onverharde bospaden veranderden in sponsig mos. De naam Natuurloop werd mij duidelijk.
Dit laatste zomerse weekend werd opgeleukt door de zon. Die kwam zowaar steeds enthousiaster achter de wolken weg. Wie aan zon denkt, denkt mogelijk ook aan strand. Zoals eerder aangegeven stelden de organisatoren van deze wedstrijd mij niet teleur, want aan het einde van de eerste ronde liep het parcours over het kunstmatige zandstrand langs de boorden van het Zuidlaardermeer. Voor mij had dat niet gehoeven, lopen door mulzand is namelijk erg zwaar.

Er moest door de lopers minstens 300 meter geploegd worden. Een aardige dame die mij hier soepel passeerde gaf al rennende aan dat ik het prima deed. Ze had al een paar kilometer vlak achter mij gelopen. De opmerking was vriendelijk bedoeld, maar ik vervloekte elke pas. Gelukkig waren alleen nog de fundamenten van een verlaten zandkasteel nog te zien. Met het zweet voor ogen zou ik over en echt bouwwerk zijn gestruikeld.
De tweede ronde ging iets sneller dan de eerste. Het lopersveld was prima verdeeld. Al slingerend voltrok die tweede ronde zich gelijk aan de eerste. Loopjes met twee of zelfs drie rondes zijn door opgedane bekendheid met het parcours hun charme kwijt.

De finish was na de tweede keer in de zandbak deels een opluchting, maar ook een teleurstelling. Het parcours was immers zwaar en onregelmatig, maar zo lopen in de oost-Groninger natuur was echt genieten.

Kropswolde, Meerwijck Natuurloop. 15 september 2012, Tijd 53.20 (bruto), 16e mannen 50+

This entry was posted in Hardlopen, Sport and tagged . Bookmark the permalink.

Comments are closed.