We vertrekken vanuit Wenatchee onder het genot van een prettig zonnetje. Die had zich de laatste twee dagen jammer genoeg ook niet meer laten zien. Het zonovergoten landschap is dan ook veel aantrekkelijker dan gisteren. Wij troffen het de laatste dagen niet want hier achter het Cascade gebergte regent het meestal niet zo heel veel. Met name het Cascade gebergte zorgt ervoor dat bij westenwind het meeste vocht in de bergen blijft liggen. Om de fruitbomen van voldoende vocht te voorzien zijn de grote stuwmeren als waterbekkens noodzakelijk.
We rijden vanaf Wenatchee door de Wenatchee bergen naar het zuiden. Daar we uiteindelijk bij de Blewett pas op een hoogte van 1400 meter komen liggen er nog resten sneeuw. Het landschap ontwaakt overal uit haar winterslaap, een vage groene zweem hangt in de bossen en contrasteert met het groen. De weg richting Ellensburg wordt op kaarten die wij bij ons hebben niet direct als bijzonder aangeduid. Door de grote diversiteit is de weg voor ons wel interessant. We rijden soms door een bergachtig landschap, dan weer langs vlaktes. Altijd houden we aan onze rechterhand zicht op hoge besneeuwde bergen van de Cascade.
Tussen Ellensburg en Yakima gaat de weg langs de Yakima rivier, die geflankeerd wordt door enorme blokken basalt. Deze blokken maken deel uit van het enorme gebied dat in het Mioceen is ontstaan. Zoals eerder opgemerkt zijn we in het land van basalt. Basaltzuilen ontstaan als lava aan de aardoppervlakte komt en het magma uit het binnenste van de aarde over het oppervlak uitstroomt. Het gesteente, dat meer dan 1000°C heet kan zijn, koelt snel af en krimpt achthoekig. Hoe regelmatig of onregelmatig de vorm van de zuilen is, hangt af van het type lava en de snelheid waarmee dat afkoelt. Als vloeibare lava snel afkoelt, ontstaan er onregelmatige vormen. Bij dikkere lava en langzaam afkoelen, kan het eindresultaat een serie van zeer regelmatige basaltzuilen zijn. In het landschap treffen we diverse soorten basalt aan.
Vlak voorbij Yakima begint het reservaat van 14 stammen. Deze stammen leefden voorheen aan beide kanten van de Columbia rivier. Hiervan was de Yakima (Ya-ki-ná, hetgeen betekent: mensen van de smalle rivier) er een van . De beroemde reizigers Lewis en Clark gaven ze in 1806 de naam van het opperhoofd.; Cutsahnim. In 1805 bestond de stam uit ca. 1200 personen. In 1855 werd door de regering van de Verenigde Staten met de Yakima en 13 andere stammen een verdrag gesloten. Nog voordat het verdrag werd ondertekend brak de Yakima oorlog uit. Hoewel in 1859 het verdrag uiteindelijk actief werd waren er nog stammen die niet deel namen. In 1909 schatte men dat er 1900 Yakima waren, maar door de menging met de andere stammen is dat aantal nu lastig na te gaan. Het reservaat van de Yakima is erg groot, wij rijden er doorheen en besluiten er eens rond te kijken. We trekken het reservaat in, ca. 30 mijl uit de route, in het plaatsje White Swan hopen we wat kenmerken van de Native Americans te zien. De weg ernaar toe gaat door een groot agrarisch gebied. We vinden er veel fruitbomen die nog maar net in bloei staan.
White Swan is een agrarisch dorpje zoals vele in deze omgeving. Er lopen weinig mensen op straat. Als we binnen rijden zien we achtereenvolgens, een gesloten wasserette, een afgebrand huis en een dichtgespijkerd vervallen saloon-achtig pand.
Ook een mooi kerkje, die staat er in volle bloei. In 1859, amper na de ondertekening van het verdrag waren de geestelijken reeds zieltjes aan het winnen.
We gaan naar de plaatselijke pizzeria, daar zitten aan een tafel een paar mannen luid te praten en spelen ze later op een gokautomaat. Als we een glas bier bij de pizza bestellen krijgen we te horen dat dat niet mag worden verkocht in dit deel van het reservaat. Aan de andere kant van het reservaat mag dat wel.
Wie ruimte heeft mag rommel maken moeten de inwoners van White Swan denken. Als we het dorp verlaten zie ik in mijn achteruitkijk spiegel nog net hoe in een tuin alle pick-ups, gebouwd tussen 1948 en nu, staan te roesten en te vergaan.
Toppenish verderop doet zich graag als wildwest stad voorkomen. Nieuwsgierig geworden rijden we er even in. Hier staan veel bedrijven en er is industrie. Om de stad aantrekkelijker te maken, mogelijk om meer bezoekers te trekken, afficheert de stad zich als cowboystad in een indianenreservaat. De vele muurschilderingen van heroïsche cowboytijden doen vreemd aan. 
Hoe men het hier ervaart is helaas niet uit te vinden, er lopen ook in deze stad bijna geen mensen, ook de totempalen winkel die we onderweg tegenkomen is helaas gesloten
Uiteindelijk verlaten we het reservaat na het oversteken van de 1000 meter hoge Satus pas. Nadat we door Klickitat zijn gereden komen we in Wisham bij de fantastische schoonheid van de Columbia Rivier. Dat Amerikanen moeite hebben met milieuverdragen mag waar zijn, maar vlak voor we in de kloof afdalen zien we windmolen parken met duizenden draaiende windmolens.
We rijden eerst een ijzeren brug over naar de andere kant van de rivier en zijn dan meteen in de staat Oregon. De Columbia river heeft haar oorsprong in Brits-Columbia, Canada en loopt verder door het noordwesten. Met een lengte 2.044 km en een stroomgebied van 668.000 km2 is de rivier qua volume na de Mississippi de grootste rivier in Noord-Amerika. Door het grote volume kreeg ze de bijnaam Mighty Columbia. De kloof waarop wij uitkijken is van een enorme omvang. Hoog boven ons lijkt het alsof basalt de wanden van de kloof ondersteunen. We rijden eerst aan de zuidelijke kant van de rivier en hebben daardoor een mooi uitzicht op de door zonovergoten andere kant. Het is ruim 100 mijl prachtige natuur, natuur die na een uur bijna gewoon wordt. De enorme watermassa is in het kader van de New Deal ergens in de jaren dertig van de vorige eeuw beteugeld. We passeren dan ook diverse grote stuwdammen. In de hele rivier zitten er maar liefst 14. Bij Hood gaan we weer naar de Washington kant van de rivier. Al slingerend en vooral veel afremmend blijven we de rivier volgen.
Onderweg zien we vooral de bordjes van de Lewis en Clark expeditie. De expeditie van Lewis en Clark was een in 1804 door president Thomas Jefferson uitgezonden expeditie onder leiding van Meriwether Lewis en William Clark door het nieuw verworven Louisiana Territory. Het was de eerste tocht door het westen van de Verenigde Staten van Amerika die leidde naar de kust van de Grote Oceaan aan de monding van de Columbia in de huidige staat Washington. De expeditie nam twee jaar in beslag en legde de grondslag voor de expansie van de VS naar het westen.
Dit historische feit wordt vooral ondersteund door zeer veel Lewis en Clark punten. We hebben geen idee wat er zo bijzonder aan is, maar ongetwijfeld zal de expeditie op elk genoemd punt iets hebben beschreven. Voor Amerikanen in elk geval een historisch punt.
Uiteindelijk bereiken we de rand van Vancouver. We zoeken er een motel, het eerste de beste nemen we. Een alleraardigste receptionist (wederom en Indiër) geeft ons de sleutelkaart van de kamer. “ I like Cash the most” zijn de laatste woorden die we van hem horen als we naar onze kamer gaan.
[flickr-gallery mode=”photoset” photoset=” 72157626484966337″]
(gepubliceerd op 26 april 2011)