BEELDEN AAN ZEE een damessalon in Scheveningen

In Scheveningen staan op meerder plekken borden die aangeven hoe je bij het museum “Beelden aan Zee” kunt komen. Hoewel ik zeker wist dat ik het museum naderde bleef ik maar bordjes met de afstand van 0,3 km tegenkomen. Is dat kunst? Verbazend en prikkelend was het in de snerpende decemberwind zeker. Als je dan uiteindelijk afslaat sta je pardoes voor een lelijke betonnen bunker. Beelden en lelijke betonnen musea horen bij elkaar, helaas zijn nogal wat moderne musea zo ontworpen.

De entree aan de Harteveltstraat is kil en koud, de ontvangst overdreven vriendelijk en warm. Het lijkt of ik bij mijn oude vrijgezelle tante op visite kom, die doet alsof ze tijd voor mij neemt.
Er lopen heel veel dames in de late herfst van hun leven in dit museum, ik tel er op het eerste gezicht vijf. Hun kleding is even modieus als de buitenkant van dit gebouw. Ze dragen allen lange verkeerd zittende broeken, waarschijnlijk omdat er ook beelden buiten staan die ze met een bezoekje moeten vereren. Wie rondkijkt ziet publiek dat meestal ruim de vijftig is gepasseerd.
Bij de eerste schreden is de vals klinkende toon reeds gezet.
Ik ben niet zo bekend met beeldhouwers dus laat ik mij voorlichten door de dame achter de kassa. Wotruba en Carasso zijn de hoogtepunten. Ik moet een blik van “waar heb je het over” hebben gehad, want de alleraardigste dame verwijst mij naar “Cinema aan Zee” waar een film over het leven van Wotruba draait. Samen met Tineke doorkruis ik de zalen en gaan we eerst eens naar de film kijken. Wotruba is een Oostenrijkse kunstenaar die de pest had aan de Nazi’s en derhalve in de oorlog elders verbleef. Hij werd na de oorlog het paradepaardje van Oostenrijkse regeringen die maar wat graag wilden laten zien wat voor oprechte Oostenrijkers er toch zijn.

Wotruba maakt merkwaardige beelden, ik vind ze niet zo mooi , maar dat is een kwestie van smaak. Wat niet mooi is moet je begrijpen, dan is het spannender en valt er soms te genieten.

In Cinema aan Zee zien we een jaren zestig film met een braaf ogende man in pak. Het is de beeldhouwer, die al na enige minuten zeer onaangename arrogante taal gaat uitslaan. Wotruba geeft aan dat hij aan oervormen werkt die weerbarstig zijn. Het materiaal waar hij mee werkt is weerbarstig en hij de grote Wotruba weet daar vorm aan te geven. De oervorm van beeldhouwer materiaal is steen, de oervorm is een vierkantblok. Wotruba weet daar kubussen van te maken?!

Wotruba is professor, dat vindt hij zelf ook vreemd. Hij heeft een beeldhouwschool met middelmatige studenten, immers je kunt geen beeldhouwer worden als je dit niet het meegekregen in je genen; het komt uit jezelf en je kunt het dus niet leren. In elk geval zijn zijn leerlingen daarmee prima door hem af geserveerd.

Waarom ik het niet zo mooi vind, heeft alles te maken met de stijl waarin hij werkt. Grote betonnen blokken op verkeerde plekken. De kerk die hij (als ongelovige) heeft gemaakt bestaat uit blokken en is zoals ik dat noem: lelijk protestants. Hij is in mijn ogen wel een kunstenaar, wat irriteer ik me aan zijn slap geouwehoer en lelijke beelden. Prikkelen is kunst!

Wie denkt dat er geen momenten van vreugde zijn in deze damessalon in de duinen heeft het mis. De vaste tentoonstelling die buiten in de kou te bewonderen is, is soms zelfs schitterend. Ook de Venus aan het raam of Wicht van Wenkebach zijn meer dan de moeite waard.

Carasso heeft een heleboel voorstudies in het museum staan, deze kunstenaar is wel bewonderenswaardig. Carasso was een Nederlandse kunstenaar van Italiaanse origine. Ooit vluchtte hij uit de Piemonte voor Mussolini naar ons land. Carasso maakte veel oorlogsmonumenten van uitzonderlijke schoonheid.

Na de gure momenten buiten, hoopten we op een kopje koffie dat ons in de museumrestauratie zou opwarmen. Dat lukte helaas niet met de koude oerslappe Cappuccino (toch het drankje bij uitstek op een plek als deze). Wel viel er te genieten van het gedoetje van dames op leeftijd.

Wie van prikkelende beelden wil genieten: neem het café en bewonder deze belegen beelden van vlees en bloed.

This entry was posted in Nederland and tagged , , . Bookmark the permalink.

Comments are closed.