LAUFTREFF BERLIN

lauftreff 2008 Berlin De precieze definitie van Lauftreff weet ik niet, het laat zich het beste omschrijven als lopers-ontmoeting.
Op de website van Laufszene (http://www.laufszene-berlin.de/index.html ) Berlin vond ik de volgende omschrijving:
“Wer nicht alleine laufen will, aber auch nicht unbedingt einem Verein beitreten will, der kann sich einem Lauftreff anschliessen.
Lauftreffs gibt es in vielen Bezirken, meist für Lauf-Anfänger, aber auch für erfahrene Läufer”
Telkens als ik in Berlijn ben zoek ik zo’n lopersontmoeting. Ik ben daar vorig jaar door een boekje op het idee gebracht  (Joggen in Berlin van Jens Karraβ).

Berlijn lijkt als je het goed bekijkt een loopstad bij uitstek. De stad kent geen hoogteverschil hoger dan een brug, de stad is groen, breed en vol uiterst vriendelijke lotgenoten. Telkens als ik als onbekende meeloop ontmoet ik een Gert, Peter, Hans of een andere loper die het maar wat leuk vindt dat je met hen mee doet.
Treffpunkt Siegessäule is op 5 januari 2002  ontstaan na een oproep van journalist Hajo Seppelt. Hajo deed jaarlijks verslag van de Berlin Marathon, maar vond dat hij in 2001 zelf maar eens mee moest gaan lopen. Als journalist voor de RBB (Rundfunk Berlin Brandenburg) deed hij een oproep om wekelijks massatrainingen te organiseren nabij de Siegessäule, dat is niet voor niets daar, want achter dat monsterlijke pronkstuk uit de Frans-Duitse oorlog van 1871 ligt het Tiergarten, de groene long van Berlijn, een park waar je heerlijk kunt lopen.
De lopersgroep van Hahjo Seppelt is tot een echt instituut uitgegroeid, op de website staat het enigszins bescheiden aangegeven (http://www.rbb-online.de/_/laufbewegung/) maar intussen is het wel de grootste Lauftreff van Duitsland en is het idee door meerdere steden ( o.a. Frankfurt an der Oder, Cottbus, Potsdamm) overgenomen.
Aan de ingang van Tiergarten staat zelfs een bordje waarop vermeld wordt dat hier elke zaterdag  de Lauftreff om 14.00 uur begint.

Tegen kwart voor twee verschijnt er inderdaad een bestelbus van RBB, met hierin twee mannen die dik ingepakt de regen en kou van deze maartse dag proberen te trotseren. Een luidsprekersysteem wordt snel neergezet en de chauffeur van het busje heet iedereen welkom.
Gezien de stormverwachting is de opkomst gering en zal er niet in het park worden gelopen.
De zeer korte toespraak ëindigt in geroep, de roepers geven aan welke groep zij zijn.
Vaak zet de organisatie nog wat spullen neer, maar ditmaal is dat niet mogelijk, de wind is sterk en het regent. Volgens de weerberichten schijnt er een orkaan aan te komen.
Ik neem de 6 minuten groep die later overgaat in de 6,30 minuten groep. Omdat precies om 14.00 uur wordt gestart verschuil ik me tot die tijd achter een muurtje tegen regen en kou.
Een beetje chaotisch vertrekt de groep richting Brandenburger Tor, de lange Strasse des 17. Juni af. Deze weg loopt erg gemakkelijk door het stormachtig windje in de rug. Net als een halfjaar eerder loopt men vlak op elkaar waardoor je moet oppassen waar je je voeten neerzet. Afgelopen zomer ben ik lelijk gevallen omdat ik niet precies zag wat er voor mij gebeurde. Nadat we het monument,  dat de overwinnaars van de laatste oorlog herdenkt, passeren (het Sowjetisches Ehrenmal) komt de volgende overwinningsymboliek in het oog, de Brandenburger Tor. Deze poort was ooit bedoeld als vredessymbool tot Napoleon het niet kon nalaten de Quadriga (beelden op de poort) mee naar Frankrijk te nemen. Daarna kregen vooral deze beelden een krijgshaftiger imago.
We steken de drukke straat over en komen in de windluwe, maar tochtrijke omgeving van de Reichstag. De lopersgroep blijft nog redelijk bij elkaar tot de begeleider, gekleed met een bruine muts, ineens oversteekt. Daar deze trainer (een van de ruim dertig gediplomeerde trainers die regelmatig meelopen) de groep niet ziet meegaan houdt hij stug vol en neemt aan dat de verkeerd gelopenen hem terugvinden. Ik kies ervoor om toch maar de grote massa te volgen in de hoop op het juiste spoor te blijven. Dat heeft succes, al moet ik net als de overigen ineens een behoorlijke sprint trekken om weer bij te komen. De bruinbemutste loper schijnt, volgens Johann (althans zo klonk de naam van een medeloper) altijd deze bruine muts te dragen. Hoogzomer leidt dat bij de eigenaar tot een rood en bezweet gezicht. Johan loopt altijd mee, hij woont nabij Hackescher Markt, het stuk Berlijn waar ook het beroemde boek Berlin-Alexanderplatz zich afspeelt. Voorbij het Bundeskanzlerambt van minister-president Angela Merkel zakken we af naar de oever van de Spree. Een goed gekozen route want zo blijven we in de luwte meelopen. Als we tegenover het nieuwgebouwde Hauptbahnhoff de Spree oversteken staan we uiteindelijk aan de kant van het Kanzlerpark, toch blijven we de loop van de Spree volgen om uiteindelijk via de Altonaerstraβe weer richting Groβer Stern (Siegessäule) te gaan. Tegenover de plaats waar we vertrokken komen we weer op het plein met Siegessäule, om direct richting Schloβ Bellevue te gaan. Dit paleisje is de officiële ontvangstplaats voor buitenlandse staathoofden. Dat die er vaak komen moge blijken uit het feit dat de president van Ierland, het opperhoofd van Jemen en de prins van Monaco in de stad verbleven. Langs dezelfde kant van de Spree gaan we nu weer richting Reichstag. De regen heeft zijn tol geëist en diverse plassen op straat verzorgen wat extra hink-stap-sprong bewegingen.
De groepen die bij het begin worden gevormd lopen normaal alle richtingen op.  De heftige wind heeft er dit keer een groep van gemaakt. Om deelnemers uit beide groepen te plezieren (de een gaat altijd langs de Spree de ander door het park) wordt er nu extra een rondje om het park gelopen.
De kale bomen en drassige paden nodigen niet echt uit tot het belopen van het park, dus blijft men er dan ook buiten. Weer lopen we richting Brandenburger Tor, we steken halverwege de Strasse des 17. Juni over, en passeren een paar monumenten die aan de dagen van de muur doen denken. Voor de Brandenburger Tor slaan we rechtsaf en komen dan langs de Amerikaanse Ambassade in aanbouw en langs het imposante Holocaust monument (ruim 2700 zwarte betonblokken).
Weer moeten we een drukke straat  (Yitzak Rabin Strasse) oversteken om de weg langs de  Tiergartenstrasse te vervolgen.

Dat het nog volop winter is blijkt uit menig in houtenkisten opgeborgen monument, al kom ik nog wel oog in oog te staan met Wagner, althans zijn niet ingepakte wit marmeren beeld.
Na 14 km komen we weer bij het uitgangspunt, de Siegessäule. Daar ik nog naar huis moet rijden doe ik niet mee aan de cooling down. Te nat en te gehaast, want de terugreis naar Winsum moet nog volgen. Dat lukt wonderbaarlijk snel, zo’n 6 uur later zit ik thuis aan een kopje thee.

[flickr-gallery mode=”photoset” photoset=”72157626304021001″]

This entry was posted in Duitsland and tagged , . Bookmark the permalink.

Comments are closed.