http://vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/27-maatstricht-stpietersberg.kml
Nog vier kilometer en dan zijn de ruim 490 kilometers van Noord-Groningen naar Zuid-Limburg volbracht. Kilometers waarin ik Nederland meer heb leren waarderen en het als een grote goed geordende tuin ben gaan zien. Een land mooi vanwege de enorme verscheidenheid en lelijk door de vele smakeloze nieuwbouwwijken en belerende bordjes.De laatste kilometers van het Pieterpad kun je eigenlijk geen route meer noemen, het is een stadsloopje door Maastricht.
De reden om toch de laatste km hardlopend door een stad af te leggen heeft vooral te maken met nieuwsgierigheid en uiteraard het volbrengen van de hele route. Als ik niet zou gaan zou ik mijn hele leven afvragen hoe de St. Pieterberg er in werkelijkheid uitziet en deze schuldenlast nu neerleggen lijkt me geen prettig vooruitzicht. De start van deze route ligt voor het station en gaat heel toepasselijk door de Stationsweg. Op een druk kruispunt staren vier sombere koperen Sinterklazen de voorbijgangers aan. Een van deze mijter dragende personen blijkt de beeltenis van St. Servaas te zijn die hier als het ware met zijn staf de naar hem genoemde brug bewaakt. De stenen St.Servaasbrug is overigens een prachtige brug over de Maas. Na over deze brug te zijn gekomen kronkel ik in nauwe straatjes door het centrum van Maastricht in de richting van het Henri Hermanspark. De weg naast dit park is links en rechts geflankeerd door enorme platanen. Hoewel je deze bomen veel in Zuid-Europa ziet staan deze prachtige mastodonten gelukkig ook her en der in Nederland. De grote hangkwabben aan de boomstammen geven echter een niet al te gezonde indruk.
Ineens gaat de weg stijgen, ik begin aan de beklimming van de St. Pietersberg. Halverwege deze beklimming passeer ik aan mijn rechterkant Fort St. Pieter. Werklieden zijn daar bezig de ruïnes van het fort op te knappen; iets dat ook wel iets zou moeten bij het aan de andere kant van de weg staande café Chalet Berglust. Hier gaat Tineke aan de koffie met vlaai en loop ik de laatste kilometers. Midden op een groot veld is een kruising waar ik rechtsaf een grindweg op ga. Op ruim 750 meter van deze kruising staat een monumentje welke het einde van het Pieterpad markeert. Nadat ik mij met mijn zelfontspanner op de foto zet vraag ik voor alle zekerheid een toevallige voorbijganger dit nogmaals te doen. Ik ren tevreden over de afloop in volle vaart richting Chalet Berglust. Van Tineke ontvang ik hier het certificaat 490 km Pieterpad!
Route 27 Maastricht-St. Pietersberg 3,93 km
16 augustus 2006 36 min 7,1 km/u
[flickr-gallery mode=”photoset” photoset=”72157626294499857″]