Route 23 Roermond-Pey 24 km

http://vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/23-roermond-pey.kml

Deze route stond de hele tijd in het teken van dreigende regen. De weersvoorspellingen waren almaar uiterst somber, dus waren we op het ergste voorbereid. Regen, regen en nog eens regen zou er volgens het weerbericht vallen. Na een lange tocht vanuit Winsum leek dat lange tijd realiteit te worden, onderweg maakten we diverse flinke buien mee.

imageOp het station van Echt aangekomen klaarde het korte tijd op, om vervolgens in stromende regen toch op het perron aan te staan. Fiets in de trein en op naar Roermond, alwaar de regen in bakken naar beneden kwam, reden te over om daar eerst bij de Halfords de juiste regenschoenen en capuchons te kopen. Na een kop koffie was het droog en konden we goed voorbereid op natte momenten op stap. Wat schetst onze verbazing, ondanks de dreiging zal er de hele route geen druppel vallen.
Zoals gewoonlijk was de weg uit het stadje Roermond niet plezierig. Wellicht wel voor de wandelaars, maar een rondje rond de kerk hardlopen voegt m.i. niet veel toe. Al is het wel heel bijzonder dat de Hema wordt genoemd in de Graaf Gerardstraat. Vanuit het stadscentrum wordt het ras een saaie weg. Er is zelfs een stukje stad dat niet toegankelijk is voor wandelaars, ik ga er toch langs en ontdek er niets bijzonders aan. Nauwelijks het riviertje de Roer overgestoken ontwaar ik aan mijn linkerhand een park met daarin het Nationaal Indië monument. Het is groot en een beetje overdreven. Ik heb het niet zo op met dit soort beelden,vooral vanwege de dubieuze rol die Nederland na de Tweede Wereldoorlog wilde spelen. Uiteraard kon Jan Soldaat er weinig aan doen, dus laten we hopen dat dit monument voor hen en niet voor politici bedoeld is. Het Pieterpad boekje rept overigens nauwelijks over dit opzienbarende monument. Wel weer een verhaal over die verdomde RW 73 die overigens het Pieterpad niet eens zal hinderen.
De RW 73 (of is het A73) is in volle aanleg en zal delen van Limburg ontlasten en andere delen weer beter bereikbaar maken. Tja Pieterpadders: “het modernen leven eischt zijnen tol”.
Over een prachtige veldweg, de Gulickerweg, vervolgen wij onze weg tot aan een boomgaard, de rode Elstars lachen ons tegemoet, Tineke kijkt een appel vriendelijk aan en spontaan valt deze van de boom. Gelukkig weet ze wat er in Genesis staat en krijg ik er geen aangeboden, Wellicht hoeven we daardoor het paradijselijke Pieterpad nog niet te verlaten. In Sint Odiliënberg botsen we op een imagehooggelegen Priorij, als ware het een kasteel doemt dit bouwwerk uit het niets aan ons op. Volgens onze leidraad zijn we in het dal van de Roer, dat zich aan de linkerkant bevindt onbewoond moet blijven. De reden daarvoor is de sterk wisselende waterstand, waardoor deze omgeving regelmatig onder water komt te staan. Bij de waterpomp in het dorp verfrissen wij ons om vervolgens verder te gaan.
We komen nu in het Sweeltje, een bos iets ten zuiden van St. Odiliënberg, We doorkruisen het bos met mooie door de regen verharde paadjes. Door de rijkelijk gevallen regen ruikt het bos heel sterk. Nadat we het bos uitkomen zien we aan de linkerkant het plaatsje Montfort. Montfort ligt aan de rand van een oude oeverwal en lijkt daardoor op een berg te staan. In de laatste dagen van de WO II werd er in de omgeving van Montfort volop gevochten. Het plaatsje werd daardoor volkomen geruïneerd. In tegenstelling tot menig Belgisch frontstadje is Montfort grotendeels nieuwbouw en naar alle waarschijnlijkheid ook sfeerloos.
Wij passeren Montfort aan de noordkant en zien vlak buiten het stadje de ruïne van een jachtslot. We komen nu in een lichtgolvend enigszins verslempt gebied. Al lopende langs een bosrand komen we nog een restant Nederlandse bosbouw tegen. In de verte hoor ik een motorzaag enorme bomen omzagen. Na een rare knik in de weg, waarschijnlijk omdat we de streek Grootbroek niet mogen beroeren, zien we schuin tegen een helling een aspergeveld liggen. Hoewel we de hele route nog imagegeen Pieterpadder zijn tegengekomen ontmoeten we hier een aantal hardlopers. De schitterende omgeving waarin we zijn beland leent zich uitermate goed voor hardlopen. Op mijn Garmin-horloge kijkende zijn we hier op 20,5 km beland en zou de route op zijn einde zijn gekomen. Niets is minder waar, want we lopen nog al cirkelend door het bos om uiteindelijk aan de buitenrand van Pey uit te komen. Vanaf het einde van deze etappe rennen we eerst nog naar het NS-station alwaar de camper ons staat op te wachten. Ik klok op dat moment precies 24 km af.
Vanaf het eindpunt van deze route tot aan het NS-station is het ruim 1,5 km.

Route 23 Roermond-Pey 24 km
11 augustus 2006 2 uur 45 min 8,7 km/u

[flickr-gallery mode=”photoset” photoset=”72157626294846523″]

This entry was posted in Pieterpad and tagged . Bookmark the permalink.

Comments are closed.